Part : 4 Dirty

Part : 4 Dirty [สกปรก]


รอยยิ้มเหยียดๆปรากฏขึ้นบนมุมปากสวยของร่างสูงขณะกำลังใส่เสื้อผ้าให้กับตัวเอง หากแต่คนที่นอนอยู่ตรงหน้า แน่นิ่งไม่ขยับราวกับว่าไร้ซึ่งวิญญาณ


“จำไว้นะ ว่านายเป็นของผม และจากนี้ไปนายเองก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวยูกิ”คานาเมะว่าพลางโยนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ขาดวิ่นใส่ร่างบางที่นอนไม่ไหวติง


เจ็บ…ร่างกายไม่อยากตอบสนองสิ่งใดอีกแล้ว แต่ก็เพราะหัวใจที่ถูกย่ำยีจนแหลกสลายไม่เหลือชื้นดี มันคงสั่งให้ร่างกายเป็นแบบนั้น อยากตาย……


“ออกไป”เสียงแผ่วเบาดังจากเจ้าของเรือนผมสีเงิน


“อะไรกัน ยังไม่เปลี่ยนนิสัยอีกเหรอ เป็นของผมแล้วก็ทำตัวดีๆหน่อยสิ”ร่างสูงจงใจเน้นเสียงให้ประโยคนี้ทิ่มแทงร่างบาง


“บอกให้ออกไปไง ไสหัวออกไป เอาความสกปรกของนายออกไป!!!”เซโร่รวบรวมเสียงที่มีอยู่ตะโกนใส่หน้าคานาเมะ


“ก็ระวังไว้แล้วกัน อย่าเผลอใจให้ผมเข้าซักวันล่ะ คิริยูคุง”คานาเมะเชยคางเซโร่ขึ้นมาก่อนจะผลักแรงๆให้คนตรงหน้าฟุบลงไปกับเตียง และเดินจากไป


“ยูกิ…ฉันคงไม่มีสิทธิ์ในตัวเธออีกแล้ว….”น้ำใสๆหยดลงบนหมอนสีขาวจนชื้นไม่มีวี่แววว่าจะหยุดถึงแม้ดวงจันทร์จะบอกลาขอบฟ้าสีดำสนิท แสงแรกแห่งวันใหม่เข้ามาแทนที่…


……………………………………………………………


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


“ขออภัยขอรับ”เสียงนุ่มที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นขณะเสียงเคาะประตูหยุดลง ก่อนที่ประตูไม่สีเข้มจะถูกเปิดออก ภายในห้องนอนสีอึมครึม ยังคงมีใครบางคนหลับใหลอยู่ในห้วงนิทราอันแสนสุข


ครืด………ผ้าม่านสีเข้มถูกดึงออก ร่างบางยังคงใช้มือปัดป้องแสงที่เข้ามาจากทางหน้าต่างเช่นเคยเป็นแบบนี้ทุกวันตลอดสามปีที่ผ่านมา……


“อือ…”เสียงเบาๆดังออกมาจากลำคอของร่างบาง ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเปิดออกเพื่อรับรุ่งอรุณแห่งวันใหม่


“วันนี้ ซีลอนหรือ?”มาสเตอร์ตัวน้อยเริ่มเล่มเกมทายชนิดชายามเช้ากับพ่อบ้านคนสนิท


“ขอรับ วันนี้เป็นชาซีลอนคุณภาพจากศรีลังกาที่บ่มจนได้ที่ รสชาติดีทีเดียวขอรับ นอกจากนี้ยังมีขนมปังเนยกับสโคน จะเลือกรับแบบไหนดีขอรับ”เซบาสเตียน
พ่อบ้านผู้เพอร์เฟ็กแห่งตระกูลขุนนางเก่าแก่ รินชาร้อนใส่ถ้วยด้วยวิธีพิเศษซึ่งเป็นศิลปะอันลึกซึ้ง ก่อนจะส่งมันให้กับผู้เป็นนาย


“วันนี้ มีกำหนดการอะไรบ้าง”จิเอลหันมาถามพ่อบ้านคนสนิทหลังจากจิบชาร้อนลงคอ


“วันนี้ช่วงเช้า ต้องดูรายการสินค้าที่ออกแบบมาใหม่เพื่อออกจำหน่ายในคริสมาสต์อีฟที่จะถึงขอรับ ส่วนช่วงบ่าย มีเรียนไวโอลินกับกระผม^^”เซบาสเตียนกล่าวรายงานกำหนดการที่มาสเตอร์ตัวน้อยต้องทำ


“อื้ม รู้แล้ว ระหว่างที่เราทำงานกัน สองคนนั่นล่ะ จะให้อยู่ที่ไหน”


“ไม่ต้องห่วงขอรับ กระผมพึ่งจัดสวนสไตล์ญี่ปุ่นเสร็จ เดี๋ยวจะจัดเตรียมชาร้อนแบบญี่ปุ่นเสิร์ฟให้ท่านผู้มาเยือนทั้งสองเองขอรับ”ร่างสูงยิ้มเบาๆ


“อื้ม ดี เค้าจะได้ว่าเราไม่ได้ ”ร่างบางพูดขึ้นขณะที่พ่อบ้านหนุ่มกำลังเปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้ตนเอง


“ไปกันเถอะ เซบาสเตียน”จิเอลสวมแหวนประจำตระกูลเข้าที่นิ้วหัวแม่มือข้างซ้ายก่อนจะเดินนำพ่อบ้านคนสนิทออกมายังนอกห้องนอน ระเบียงยาวที่เคยว่างเปล่าในทุกเช้า
บัดนี้มีใครอีกคนกำลังเดินมาจากอีกฝั่งของระเบียง เป็นผู้มาเยือนจากอีกมิตินั่นเอง แวมไพร์หนุ่มเลือดบริสุทธิ์ เดินตรงเข้ามาทักทายเจ้าบ้านอย่างจิเอล แฟนท่อมไฮฟ์


“สวัสดียามเช้าครับท่านเอิร์ล”คานาเมะกล่าวทักทาย


“ตื่นแต่เช้าเลยนะ คานาเมะ หรือว่าที่นี่นอนไม่สบาย”มาสเตอร์แห่งตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์ถามขึ้น


“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ที่คฤหาสน์นี่สะดวกสบายมากทีเดียว แต่ผมคงแปลกที่เมื่อคืนเลยนอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ”คานาเมะตอบ


“หรือว่าชอบนอนกลางวันมากกว่าครับคุณคานาเมะ”เซบาสเตียนจงใจพูดเสียดสีแวมไพร์หนุ่ม


“ฮึ่ม!!!เซบาสเตียน ไปกันได้แล้ว”


“อ้อ คานาเมะ เดี๋ยวตามลงมาที่ห้องทานอาหารเลยก็ได้นะ”จิเอลว่า พลางเดินลงบันไดไป
แต่เซบาสเตียนกับคานาเมะยังคงมองหน้ากันด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่เซบาสเตียนจะกระตุกยิ้มเบาๆและเดินตามผู้เป็นนายไป


“เช้าวันนี้มีอะไรกินบ้าง”ผู้เป็นนายถามขณะนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมสไตล์วิคตอเรียน


“มื้อเช้าของวันนี้เป็น ซุปมันฝรั่งแบบใส กับเนื้อลูกแกะอบซอสขอรับ เนื้อลูกแกะที่ได้มากระผมสั่งตรงมาจากฟาร์มชั้นดีแถบชานเมืองขอรับ”


“อื้ม เอ้า!!! คานาเมะ เชิญสิ เซบาสเตียนเตรียมมื้อเช้าไว้แล้ว”ผู้เป็นเจ้าของบ้านเชื้อเชิญแขกผู้มาเยือนร่วมทานอาหารเช้าด้วยกัน


“ขอบคุณครับ”คานาเมะนั่งลงบนเก้าอี้ที่ถัดมากจากจิเอลอีกตัวก่อนที่เซบาสเตียนจะจัดแจงเสิร์ฟอาหารเช้า


“แล้ว เซโร่ล่ะ”จิเอลถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังขาดแขกอีกหนึ่งคน


“นั่นสิขอรับ คุณเซโร่ไปไหน”


“อาจจะยังไม่ตื่นมั้งครับ”คานาเมะว่าพลางยกแก้วกาแฟข้างๆขึ้นมาดื่ม


“หรือจะไม่สบาย เซบาสเตียนไปดูหน่อยแล้วกัน เสร็จแล้วตามผมไปที่ห้องทำงานล่ะ”จิเอลออกคำสั่ง


“ขอรับนายน้อย”พ่อบ้านคนสนิทรับคำสั่งก่อนจะฝากให้เมดสาวอยู่ดูแลทางนี้แทน


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะ ตามมารยาทที่ไม่ขาดตกบกพร่องของพ่อบ้านแห่งตระกูลขุนนางเก่าแก่


เงียบ ไร้เสียงตอบรับใดๆ แต่เมื่อได้รับคำสั่งมาแล้ว เป็นพ่อบ้านก็ต้องปฏิบัติตามเพื่อสุนทรียศาสตร์ เซบาสเตียนจึงดันประตูเข้าไป พบว่ามันไม่ได้ล็อก


ภายในห้องมืดสลัว มีเพียงแสงที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาเท่านั้น เซบาสเตียนเดินไปหยุดที่ข้างเตียงกว้างพลางเรียกแขกผู้มาเยือนเบาๆ


“คุณเซโร่ครับ อาหารเช้าพร้อมแล้ว”แต่เงียบ ไม่มีเสียงตอบ ร่างบางตรงหน้ายังคงไม่รู้สึกตัว


เซบาสเตียนจึงส่งมือไปเขย่าคนตรงหน้า แต่สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนดุจไฟกำลังแผดเผาหนุ่มน้อยคนนี้


“เป็นไข้หรอกเหรอเนี่ย” เซบาสเตียนพูดขึ้น ในที่สุดคนตรงหน้าก็ลืมตาขึ้น ดวงตาสีสวยทอประกายแห่งความอ่อนล้าเพราะพิษไข้


“คุณ…เซบาสเตียน…”สมองสั่งการให้เสียงแผ่วๆทวนชื่อ พ่อบ้านหนุ่ม


“ครับ คุณมีไข้สูงน่ะ ยังไงรอผมที่นี่แล้วกันครับ เดี๋ยวผมจะจัดอาหารเช้ามาให้ที่นี่ แล้วจะได้ทานยา”ร่างสูงในชุดพ่อบ้านสีดำขลับว่า พลางเดินออกไปเตรียมอาหารเช้าและยาสำหรับคนป่วย


แต่ระหว่างทางผู้เป็นนายเดินสวนมากับคานาเมะพอดีจึงเกิดการสนทนาขึ้นอีกครั้ง


“เซโร่ล่ะ”เสียงห้าวๆถามขึ้น


“ไม่สบายน่ะขอรับ ไข้ขึ้นสูงทีเดียว”เซบาสเตียนรายงาน


“งั้นเหรอ อืม ฝากด้วยแล้วกัน”จิเอลออกคำสั่ง สีหน้าของคนที่ยืนอยู่ด้านหลังจิเอลเมินเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ดวงตามันไม่ได้เหมือนกับสีหน้าที่แสดงออกมาแม้แต่น้อย


เท่านี้ก็พอจะทำให้เซบาสเตียนรู้ว่า คานาเมะกับเซโร่ ไม่ลงรอยกันจริงๆตามที่สันนิษฐานไว้แต่แรก


“ไม่ต้องห่วงขอรับ กระผมจะดูแลอย่างดี”เซบาสเตียนน้อมรับคำสั่งก่อนจะเดินเข้าครัวไป ขณะที่จิเอลก็เดินไปอีกทางกับคานาเมะ


เมื่ออาหาหารที่พิถีพิถันในการปรุงสำหรับคนป่วยเสร็จเซบาสเตียนก็ไม่รอช้าขึ้นไปบนห้องนอนของแขกผู้มาเยือนอีกครั้งพร้อมกับอาหารเช้าและกล่องยา


ครืด…ผ้าม่านถูกมือที่สวมถุงมือสีขาวสะอาดดึงออกจนแสงสว่างสาดเข้ามาทั่วบริเวณห้องนอนที่มืดทึบ


ร่างบางลืมตาขึ้นช้าๆเนื่องจากแสงแดดส่องกระทบ รอยเลือดบนผ้าปูที่นอนสีขาวทำให้เซบาสเตียนเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ เสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดกองอยู่ข้างๆเตียงนอน


“เอ่อ…”เสียงเบาๆลอดออกมาจากลำคอขณะที่ร่างบางกำลังยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
แต่ความรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกแรงกระทำย่ำยีเมื่อคืนจากคนที่เขาเกลียดชังที่สุดก็ทำให้ร่างกายหมดแรงไปดื้อๆ


เซบาสเตียนปราดเข้ามาประคองร่างบางที่อยู่ในสภาพย่ำแย่ ตามเนื้อตัวมีรอยแผลและแน่นอนรอยห้อเลือดที่แสดงว่าถูกตีตราจองตามซอกคอและเนินอก
เซโร่รู้สึกอับอายที่ตนเองต้องมาอยู่ในสภาพนี้ต่อหน้าคนอื่น


“ไม่เป็นไรครับ คุณอยู่นิ่งๆเถอะ”เซบาสเตียนว่า ก่อนจะหายไปครู่หนึ่งแล้วกลับมาพร้อมกับกะละมังสีเงินที่มีน้ำอุ่นๆกับผ้าขนหนูสีขาวอยู่ในนั้น
ว่าแล้วพ่อบ้านหนุ่มก็จัดแจงเช็ดเนื้อตัวที่เลอะคราบเลือดอย่างเบามือ


จนมาถึงช่วงต้นขาที่เลอะไปด้วยคราบสีขาวขุ่นๆ ไม่บอกก็รู้ว่ามันคืออะไร
คราบจากความสุขสมทางอารมณ์ของใครซักคนที่กระทำต่อคนตรงหน้านี้ สีหน้าของฮันเตอร์หนุ่มดูไม่ดีนัก


การถูกย่ำยีไม่ควรให้ผู้อื่นต้องมารู้เห็น
แบบนี้ ตายไปก็คงดี…


เซบาสเตียนเดาออกทันทีว่ามันเป็นของใคร ก่อนที่พ่อบ้านหนุ่มจะลงมือทำความสะอาดร่างกายเซโร่อย่างไม่นึกรังเกียจ ก่อนจะใส่ยาสมานแผลให้


“ขอบคุณ…ครับ…”เซโร่กล่าวขอบคุณ


“นายน้อยสั่งให้ดูแลคุณให้ดีครับ ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกยังไงซะผมก็เป็นแค่พ่อบ้าน”เซบาสเตียนยิ้มให้เบาๆ


“ผมมัน…สกปรกเกินไป ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณเซบาสเตียน….ต้องลำบาก”เสียงแผ่วเบากล่าวอย่างอ่อนแรง


“อาหารเช้าพร้อมแล้วครับ^^”พ่อบ้านหนุ่มแห่งตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์ยิ้มเบาๆก่อนจะเสิร์ฟซุปร้อนๆให้เซโร่ แต่ฮันเตอร์หนุ่มไม่ยอมแตะต้องเลยแม้แต่น้อย เอาแต่นั่งเหม่อลอย


“ทานซักนิดก็ดีนะครับ จะได้มีแรง”แต่เหมือนคนตรงหน้าไม่ได้ตั้งใจฟังเซบาสเตียนแม้แต่น้อย เหมือนสติหลุดลอย ภาพที่ถูกย่ำยีฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัว วนเวียนเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้


หยุดคิดไม่ได้ รังเกียจตัวเอง……………


แค่เป็นในสิ่งที่ไม่ต้องการจะเป็นก็ทำให้อยากจะหายไปมากพอแล้ว


แต่นี่……การถูกเหยียบย่ำ โดยสิ่งที่ตนเองเกลียด มันหนักหนายิ่งกว่า…


เขาไม่ต้องการตกอยู่ในสภาพนี้ สู้ตายไปซะให้พ้นๆก็คงจะดีกว่า ไม่สามารถกลับไปเจอหน้ายูกิได้อีกแล้ว


ถึงกลับไป ก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอ ไม่มีอีกแล้ว อยู่ไปเพื่ออะไร เซโร่ คิริยู………


“ลาก่อน…ยูกิ…”เสียงปืนดังขึ้นทันทีที่สิ้นเสียงบอกลา……………

........................................
.............................................................
...............................................................................
งิ้ง มาอัพแล้นค้าบ รู้สึกว่าตอนที่แล้วมีเอ็นซี ยอดคนดูจะพุ่งพรวดเลยแฮะ ฮ่าๆๆๆ เรื่องนี้จะมีตัวละครใหม่เข้ามาอีกเรื่อยๆ รับรองปั่นป่วนกันทั้งคฤหาสน์แน่นอนฮะ แต่ตอนนี้ สงสารคิริยูคุงแฮะ
ท่านคานาเมะนี่ก็ร้ายเหลือเกิน เซบาสเตียนเองก็สมแล้วที่เป็นพ่อบ้านแห่งตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์ ดูแลคิริยูคุงดีจัง><
เสียงปืนดังแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นนะ เซโร่จะเป็นอะไรหรือเปล่า ก็มาติดตามกันต่อไปเนอะ^^" ขอบคุณแฟนฟิคที่ยังติดตามกันอยู่น๊า รักแฟนฟิคทุกท่านมากๆ

โอะโอ้วว =[]=

อิจฉาๆๆๆ
เซบาสดูแลดีเชียว

T_T นายน้อยต้องอิจฉาแน่เลย
โฮะๆๆๆ


พี่ฟ้ามาอัฟเร็วจริงๆ
รักพี่ฟ้าค่ะ จุ๊บๆๆๆ

มันยังคงความดราม่าได้ต่อเนืองจริง ๆ เหอ ๆๆๆ
แบบว่าสงสารเซโร่คุงจริง ๆ คุณคานาเมะนี้จะ
เย็นชาไปถึงไหน แง่ม ๆ แบบว่าเซบาสก็ยังคง
เป็นพ่อบ้านผู้เพอร์เฟคไม่เปลี่ยนนะเนี่ย แฮ่ ๆๆ
ดูแลเซโร่คุงดีแบบนี้ระวังนายน้อยแอบง้อลทำไง
กร๊าก ๆ (ถึงจะเป็นคำสั่งของเจ้าตัวก็เถอะนะ)
แล้วไอ้เสียงปืนดังตอนสุดท้ายนี้มัน อะไร!!!!!
เซโร่คุงทำแบบนี้ทำไม (เดี๋ยวแม่ยกนายก็หัวใจ
วายก่อนพอดี ฮ่า) แง่ม ๆ แอบดองอ่านมานาน
แฮ่ ๆ ก็ยังเคลียร์การบ้านไม่เสร็จนิค่ะนั้น หุหุ
แล้วก็กลิ้ง ๆๆๆ รอตอนต่อไปนะค่ะ

คานาเมะเปลี๊ยนไป๊

กรี๊ด โหดร้าย

แต่ก็ชอบนะ