SF.The One I Love [KanameXZero : Vampire Knight]NC...เบาะๆมั้งคะ^^"

SF.The One I Love [KanameXZero : Vampire Knight]NC...เบาะๆมั้งคะ^^"
“จากนี้ไป ผมก็จะปกป้องยูกิอย่างดีเหมือนกัน ในฐานะคนรัก……”น้ำเสียงหนักแน่นจริงจังดังออกจากปากร่างสูงหัวหน้าหอพระจันทร์ ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินเดินจากไปอย่างเงียบๆ

ตามทางเดินที่มีเพียงแสงจากดวงจันทร์สาดส่อง สายลมพัดเอื่อยๆพาให้ใบไม้เสียดสีกันเกิดเสียงดังหวีดหวิวฟังแล้วชวนวังเวง

“จะรีบไปไหนล่ะคิริยูคุง”น้ำเสียงนุ่มลึกเอ่ยขัดขึ้น ทำให้เสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินต้องหยุดลง

“ไม่ดีหรือยังไง รุ่นพี่คุรัน”เจ้าของแววตาฉายความเศร้าตอบขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“ผมยังมีเรื่องที่ต้องคุยกับนายนะคิริยูคุง”ร่างสูงในชุดไนท์คลาสพูดขึ้นก่อนจะเดินมารั้งข้อมือของเซโร่ไว้

“ก็ได้เธอไปเป็นคนรักสมใจแล้ว ยังมีอะไรที่อยากได้อีกงั้นเหรอ”เซโร่สะบัดมือออกก่อนจะคว้าอาวุธคู่กายฮันเตอร์ออกมาจ่อที่คอของคานาเมะ คุรัน

“ดูฉุนเฉียวไม่น้อยเลยนะ ผมก็แค่ อยากให้นายปล่อยมือจากยูกิ ก็เท่านั้น”

“ผมรู้ว่าอาจทำใจลำบาก แต่ผมไม่ต้องการมองดูอะไรที่ขวางหูขวางตาน่ะ ”เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจในความรู้สึกคนตรงหน้า

“ถ้ามันขวางหูขวางตานักล่ะก็ มาจบเรื่องกันตอนนี้เลยก็ได้นะ รุ่นพี่คุรัน”ผู้ครอบครองปืน บลัดดี้โรสที่เล็งไปยังหัวหน้าหอคุรันเอ่ยขึ้นอย่างท้าทาย

“ผมคงไม่กล้าทำร้ายหัวใจของตัวเองหรอก”ดวงตาสีโกเมนมองคนตรงหน้าอย่างสื่อความหมาย

“ยูกิคงเสียใจไม่นานหรอก”เซโร่ดึงอาวุธคู่กายเข้ามาเก็บก่อนจะเดินจากไปในความมืด ร่างสูงมองตามจนเห็นว่าเจ้าของเรือนผมสีเงินมีเสน่ห์ลับตาไป

“เมื่อไหร่จะเข้าใจผมนะ เซโร่…..”คานาเมะพูดขึ้นอย่างเจ็บปวดก่อนจะตัดสินใจเดินตามร่างบางมายังหอพระอาทิตย์

ร่างสูงยืนมองแสงไฟจากห้องนอนของใครบางคน พบว่าไฟยังคงเปิดสว่างอยู่ก่อนจะถือวิสาสะเข้าไปด้านในห้องนอนนั้น

“จะเข้ามาก็ควรจะหัดมีมารยาทหน่อยสิ รุ่นพี่คุรัน”กระบอกปืนถูกจ่ออยู่ที่กลางหลังของร่างสูง

“ก็เมื่อครู่เรายังคุยกันไม่จบ”

“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับ คุณ”

“จะไม่ถามผมหน่อยหรือไง ว่าผมทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร”ร่างสูงในชุดไนท์คลาสพูดขึ้น

“ทำไมผมจะต้องอยากรู้ ในเมื่อความต้องการที่แท้จริงของคุณก็คือได้ครอบครองยูกิ ยังมีอะไรที่ผมไม่รู้อีกงั้นเหรอ”เซโร่กระแทกเสียงใส่

“ยังมีเรื่องที่นายต้องรู้นะคิริยูคุง ผมตั้งใจจะบอกนายนานแล้ว แต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาส”คานาเมะหันมาเผชิญหน้ากับเซโร่

“อยากจะบอกอะไรกับผมล่ะ แต่ถ้ามันไม่สำคัญพอ มือผมอาจพลั้งไปเหนี่ยวไกปืนนี่เข้าก็เป็นได้นะ”

“ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ผมไม่อาจจะปฏิเสธหัวใจตัวเองได้ ว่าผมรัก….”ร่างสูงพูดความในใจก่อนที่ประโยคสุดท้ายที่ยังไม่ทันได้พูดจะถูกกลืนหายไป

“บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องมาบอกผม ดูแลเธอให้ดีก็แล้วกัน”เซโร่กล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินหลบสายตาคู่นั้นมาอีกด้านหนึ่งของห้อง แต่ไม่ทันไรมือหนาก็คว้าข้อมือบางๆไว้ได้ก่อนจะดึงคนตรงหน้าเข้ามาประชิดตัว

“ฟังผมก่อนจะได้มั้ย”

“ไร้สาระ หลบไป!!”เซโร่ขึ้นเสียงอีกครั้ง ก่อนที่คานาเมะจะโน้มใบหน้าหล่อคมลงไปประทับรอยจุมพิตที่ริมฝีปากสวยได้รูปของการ์เดี้ยนหนุ่มแห่งเดย์คลาส

ปัง เสียงปืนดังขึ้นขณะเดียวกันกับที่เลือดในกายของหัวหน้าหอพระจันทร์ไหลรินลงมาช้าๆตามแนวแขนเสื้อสีขาว

“ทำแบบนี้ทำไม”เซโร่ถามขึ้นอย่างไม่อาจเข้าใจได้

“ก็เพราะผม….”ร่างสูงชะงักเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาฉายแววเศร้าหมองจะเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานเพราะได้กลิ่นคาวของเลือด

“ความกระหายเกิดขึ้นอีกแล้วสินะ”

“ออกไป แฮ่กๆๆ”ร่างบางออกคำสั่งขณะเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่

“ดื่มเลือดผมซะมันจะช่วยให้ดีขึ้น”คานาเมะเดินเข้าไปหาเซโร่พลางปัดไรผมที่ระต้นคอออกเพื่อให้คนตรงหน้าได้ดื่มเลือดบริสุทธิ์ของต้นตระกูลคุรันที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเอง

เขี้ยวคมถูกฝังลงที่ต้นคอของแวมไพร์หนุ่มแห่งตระกูลคุรัน เลือดที่ไหลเวียนในกายนี้ เขาพร้อมจะอุทิศให้คนตรงหน้าได้เสมอ หากมันเพียงพอที่จะทำให้คนที่เขารักมาตลอดไม่ตกลงสู่ระดับอี

เจ้าของเรือนผมสีเงินผละออกมาขณะที่ได้ดื่มเลือดบริสุทธิ์ของคานาเมะ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปเช็ดคราบเลือดที่เปื้อนตรงมุมปากให้เซโร่

“จงรู้ไว้ว่าเลือดในกายนี้ ผมให้นายได้เสมอคิริยูคุง”

“แฮ่กๆๆ เพื่ออะไร”

“เพราะแท้จริงแล้ว ผมต้องการนายที่สุด”คานาเมะเชยคางมนๆของเซโร่ขึ้นก่อนจะทาบริมฝีปากลงไป ลิ้นร้อนกวาดต้อนกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในโพลงปาก เจ้าของเรือนผมสีเงินตรงหน้าพยายามขัดขืนก่อนจะถูกเถาวัลย์ที่มีหนามตรึงแขนทั้งสองข้างให้อยู่ติดกับที่นอน

“เจ็บใช่มั้ย ผมเองก็เจ็บที่ต้องมองนายอยู่ห่างๆแบบนี้เหมือนกัน สิ่งที่ผมต้องการจะบอก ทุกอย่างที่ผมทำลงไปก็เพื่อให้ได้ใกล้ชิดนายมากกว่าที่เป็นอยู่ ถึงแม้จะรู้ว่า นายรังเกียจผมมากแค่ไหนก็ตามที”
ร่างสูงกล่าวก่อนจะโน้มตัวลงไปหาร่างบางที่ถูกตรึงไว้กับเตียงนอน

เลือดจากการถูกหนามแหลมคมของเถาวัลย์หนามที่ตนเองเป็นคนสร้างขึ้นไหลซิบตามข้อมือของชายหนุ่มเจ้าของนามนักล่าแวมไพร์ มือหนาดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางออกอย่างง่ายดาย ก่อนจะปลดปล่อยพันธนาการที่ตนเองสร้างขึ้น ข้อมือเล็กๆข้างหนึ่งถูกล็อคเอาไว้ด้วยมือแกร่งของร่างสูงก่อนจะใช้ลิ้นร้อนไล้เลียเลือดที่ไหลซิบๆอยู่ตรงข้อมือนั่น

“เลือดของฮันเตอร์นี่ หวานไม่เบานะ โดยเฉพาะถ้ามันเป็นเลือดของนายคิริยูคุง”จมูกที่โด่งได้รูปตรงเข้าสูดดมกลิ่มหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของร่างบางช้าๆ

“แล้วยูกิ…”

“ชู่ว์ อย่าพูดถึงเธอในเวลาที่มีแค่เราจะได้มั้ย”คานาเมะพูดขึ้นก่อนจะหันมาหยอกล้อกับยอดถันสีสวยของร่างบาง

“อ๊ะ…ทำไมถึง….ขอให้เธอไปเป็นคนรัก”

“ก็เพราะต้องการให้เธออยู่ห่างๆนาย นั่นก็หมายถึงโอกาสที่ผมจะได้เฝ้ามองความเป็นไปของคนที่ผมรักอย่างแท้จริง นั่นคือนาย คิริยูคุง”หัวหน้าหอคุรันหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันมาเชยคางมนๆของคนตรงหน้าขึ้นมาสบตา

“โกหก!!! ที่ทำไปเพราะต้องการจะฆ่าผมให้ตายทั้งเป็นงั้นสิ”เซโร่สะบัดตัวหนีก่อนจะคว้าปืนที่ตกอยู่ข้างที่นอนมาเล็งที่ศีรษะคานาเมะ

“ถ้าคิดว่าผมจะทำร้ายหัวใจตัวเอง คิดผิดแล้วล่ะ”คานาเมะพูดจบก็จู่โจมเข้าหาเซโร่แบบที่เขาไม่ทันระวังตัว

“มาเป็นคนของผมเถอะนะ เซโร่….”ร่างสูงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูก่อนจะส่งมอบจุมพิตที่แสนจะหฤหรรษ์ให้กับร่างบางตรงหน้าลิ้นร้อนไล่สำรวจฟันซี่สวยก่อนจะไปหยุดหยอกล้อกับเขี้ยวคมของแวมไพร์หนุ่ม
สัมผัสที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้ราวกับต้องมนต์สะกดทำให้ร่างบางตอบรับสัมผัสนั้นอย่างว่าง่าย

‘แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์นี่ ดูเหมือนจะมีอำนาจทำให้คนคล้อยตามได้ง่ายๆเสียเหลือเกิน แม้แต่ผมที่เกลียดเขาเข้าไส้ก็ไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่เขากำลังทำได้เลย’

“อื้ม….เป็นเด็กดีจังนะคิริยูคุง”ร่างสูงหันมาให้ความสนใจกับซอกคอขาวที่เข้ากับสีผมของร่างบางเป็นอย่างดีลิ้นหนาตวัดลงบนซอกคอก่อนที่ร่างสูงจะดูดเม้มมันจนเกิดเป็นรอยแดง

“อื้อ…”ถึงแม้จะพยายามขัดขืนสักเท่าไหร่ แต่เหมือนเรี่ยวแรงที่เคยมีกลับหายไปอย่างน่าประหลาด

จนต้องปล่อยให้ร่างสูงที่เกลียดชัง ทำอะไรกับร่างกายของเขาตามใจชอบ……..
เข็มขัดสีขาวที่ตัดกับสีของกางเกงสแล็คถูกถอดออกโดยร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะใช้มันมัดข้อมือบางๆไว้กับหัวเตียง

“ผมชอบดวงตาของนายจัง มันมีเสน่ห์มากเลยรู้มั้ย”ร่างสูงว่าพลางถอดกางแกงสีดำขลับของร่างบางออก ก่อนจะก้มลงหยอกเย้ากับท่อนเนื้อสีสวยของการ์เดี้ยนแห่งหอพระอาทิตย์ ร่างบางบิดเร่าด้วยอารมณ์กระสันก่อนที่ส่วนนั้นจะแข็งขืนตอบรับสัมผัสของผู้ที่ครอบครองมันอยู่

เสียงครางดังกระเส่าไปทั่วห้อง ร่างสูงจึงเร่งขยับจังหวะให้รุนแรงขึ้นหมายจะให้ร่างบางที่ตนรักไปถึงฝั่งฝัน ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยจากอารมณ์พิศวาสที่ร่างสูงสร้างให้

“มีความสุขหรือเปล่าคิริยูคุง”คานาเมะผละออกมาก่อนจะถอดเสื้อสูทสีขาวออกเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำขลับ ดวงตาสีสวยมองเรือนร่างของคนตรงหน้าอย่างหลงใหล

“พร้อมที่จะเป็นคนของคุรันหรือยัง คิริยูคุง”หัวหน้าหอพระจันทร์ว่า พลางปลดเปลื้องพันธนาการของตัวเองออกเหลือเพียงร่างกายที่สมกับเป็นแวมไพร์หนุ่ม ไฟในห้องนอนดับลงเหลือเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง

ร่างสูงก้มลงจุมพิตร่างบางข้างใต้ก่อนจะโถมตัวลงไปบดเบียดกับเนื้อเย็นๆของร่างบาง มือหนาซุกซนลูบไล้ไปตามเอวบาง ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดที่มัดข้อมือเล็กๆนั่นออก

“ลืมยูกิซะ เพราะต่อจากนี้ นายจะเป็นคนของผมเท่านั้น” คานาเมะพูดจบก็ซุกใบหน้าหล่อคมลงกับซอกคอขาวก่อนจะฝังเขี้ยวลงไปดูดเลือดของร่างบางเข้ามาไว้ในกาย

“ต่อจากนี้ นายและผม เราจะเป็นคนของกันและกัน เลือดในกายนาย ก็มีเลือดของผม ส่วนในกายผมก็มีเลือดของนายไหลเวียนอยู่ มันจะเป็นสิ่งที่เตือนใจผมให้ไม่ลืมคืนนี้ คืนของเรา”คานาเมะยิ้มเบาๆก่อนจะดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้

“ผมรักใครไม่ได้อีกแล้ว คิริยูคุง”

“ทำไมถึงเป็นผม”

“ก็เพราะผมเลือกแล้วน่ะสิ ต่อให้ผมต้องตายด้วยมือของนาย มันก็คุ้มค่าแล้วกับวันนี้ เวลาที่เห็นนายกับยูกิอยู่ใกล้กัน ผมอยากจะเข้าไปแยกนายออกมาจากตรงนั้นเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่ซักวันผมหวังว่าผมจะได้รับความรักจากนายกลับมาบ้าง ซักครึ่งนึงที่นายให้ผู้หญิงคนนั้นก็ยังดี” มือเรียวเล็กเอื้อมขึ้นมาไล้บนใบหน้าหล่อคมเบาๆดวงตาสีสวยฉายอาการสับสนไม่น้อย

“ผมรักนายจริงๆนะ เซโร่ คิริยู”เสียงนุ่มกล่าวขึ้นพลางยัดเยียดความเป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ใส่ไปในตัวของเซโร่

“อ๊ะ…อ๊า…เจ็บ”เสียงหวานครางกระเส่าขณะที่แวมไพร์หนุ่มพยายามจะดันท่อนเนื้อที่แข็งขืนให้จมดิ่งลงไปยังช่องทางสีสวยของร่างบาง

“เสียงนายน่ะ เพราะเสียยิ่งกว่าแวมไพร์ตนไหนๆซะอีกนะ”คานาเมะไม่รั้งรอที่จะเร่งจังหวะรักที่ตนเองสร้างขึ้น ไรผมสีน้ำตาลเข้มวูบไหวไปตามแรงกระแทกเข้าออก

“ผมจะทำให้นายลืมเธอให้ได้ เซโร่”ร่างสูงประกาศกร้าว ก่อนจะดำเนินจังหวะรักที่แสนจะหนักหน่วงบนเสียงครางหวานของร่างบางข้างใต้

“อื้อ….หะ…รุ่นพี่คุรัน”มือเรียวเผลอขยุ้มไรผมสีเข้มอย่างลืมตัว
ความเจ็บปวดที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความสุข

“อ๊า….”เสียงหวานกรีดร้องจากแรงกระแทกของร่างสูง เลือดสีแดงฉานค่อยๆไหลรินออกมาจากช่องทางสีสวยที่ถูกรุกราน จังหวะรักในคืนที่เร่าร้อนของแวมไพร์หนุ่มทั้งสอง จะสิ้นสุดเมื่อใดก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ไม่นานนักร่างสูงก็ปลดปล่อยสิ่งแทนความรักไว้ในตัวของร่างบาง

“โปรดอย่าลืม ว่าผมรักนาย เซโร่”ร่างสูงจุมพิตเบาๆที่ข้างขมับของร่างบางพลางปัดไรผมสีอ่อนที่ตกระใบหน้าให้พ้นทาง ก่อนจะเฝ้ามองร่างบางที่หลับไปในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู

แสงแห่งวันใหม่มาเยือนในที่สุด เจ้าของเรือนผมสีเงินเป็นประกายลืมตาขึ้นช้าๆ ราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเพียงแค่ความฝัน ไร้ร่างสูงที่หายไปเมื่อแสงจันทร์หมดลง เซโร่ยันกายขึ้นก่อนที่จะรู้สึกปวดปลาบตรงช่วงล่าง มันเป็นสิ่งที่เตือนว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่แค่ฝัน

ดวงตาคู่สวยมองกุหลาบแดงดอกใหญ่ที่ถูกวางไว้ข้างๆกาย เขาหยิบมันขึ้นมาพิจารณา

“ผมรักนายนะ คิริยูคุง”น้ำเสียงแผ่วเบาดังแว่วมาตามสายลมที่พัดมาจากหอพระจันทร์

ไม่ว่าตอนนี้โลกทั้งใบจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้หัวหน้าหอพระจันทร์กำลังครอบครองหัวใจของเขาเข้าแล้วสินะ..............................
....................................
.............................................
............................................................
นี่เป็นฟิคเรื่องแรกนอกจากแบล็คบัทเลอร์เลยล่ะค่ะ ตามรีเควสหลังไมค์บ้างอะไรบ้าง ที่แน่ๆอยากสนองนีดตัวเอง ฮ่าๆๆ ท่านคุรันนี่ใจร้อนไม่เบาเลยนะคะ หุหุ
เอ้าใครชอบ คานาเมะเซโร่ของเสียงหน่อยค่า หุหุ แต่งมาลงให้อ่านกันแก้เซ็งระหว่างรอฟิคหลักนะคะ ขอบคุณที่ทวงถามกันเข้ามา ทำให้รู้ว่ายังมีคนรอจะอ่านฟิคเราอยู่น๊า
ยังไงก็ขอให้สนุกกับฟิคนะคะ อาจจะมีข้อบกพร่องบ้าง ก็ต้องขออภัยด้วย แล้วฟิคหลักจะมาลงในไม่ช้านี้ล่ะค่ะ ช่วงนี้วิ่งวุ่นกับงานศพญาติอยู่ ต้องขออภัยหากเอามาลงช้าแล้วถ้าใครอยากอ่านแนวๆนี้อีก ว่างเมื่อไหร่จะแต่งมาให้อ่านนะคะ^^

ชะอุ๋ย เม้มแรกซะด้วย อิอิ ที่แท้ก็เป็นคุณคานาเมะนี้เอง อุตส่าห์แอบเป็น FC
แบบลับๆนะนั้น ฮิฮิ ยกมือโหวตให้แต่งคู่นี้อีกนะค่ะ เอิ๊ก ๆๆๆ (แอบแต่ง ShortFic
กี่เรื่องก็ได้ไม่ว่ากันค่ะ แต่ห้ามลืม Fic หลัก) แล้วกันนะค่ะ ไม่งั้นก็จะไปงับหัว
คุณไรท์เตอร์เลยนั้น เอิ๊กๆๆ แต่ว่าดูเหมือนคุณคานาเมะ จะขอ 2 ชิมิ กร๊าก ๆ
คนนี้ก็รัก คนโน่นก็เสียดาย ฮ่า แหม ๆ ข้ออ้างของคุณท่าน ช่างได้แบบว่า แอร๊ง
จริง ๆ ที่กันเขาออกห่างก็เพื่อจะเสียบแทนชิมิ ๆๆ อ๊าย

ก็นะสงสารเซโรคุง
จริง ๆ ท่าทางจะลุกไม่ไหวซะล่ะ เอิ๊ก ๆๆ

แหม ๆ ถ้ามันจะเป็นฝันก็คง
เป็นฝีนดีนะเออ เซโร่คุง กร๊าก ๆๆๆๆๆ haha

สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โดนมากพี่

คู่นี้น่ารักจริงๆ

นอกจากคู่หลักแล้ว
เชียร์คู่นี้ค่ะ

ว่าแต่

คุรันนี้ใจร้อนจริงๆ

haha

นะ..น่ารัก อ๊าย

ชอบเรื่องนี้มากๆ ปลื้มคู่นี้สุดๆ

อยากให้ไรท์เตอร์แต่งShort Ficออกมาหลายๆเรื่อง

แต่กรุณาอย่าลืมฟิคหลัก

ปล.รักเซโร่ที่สุด อ๊าย

T^T

เศร้า แฟนเราทั้ง 2 คนเขาเล่นชู้กัน

คานาเมะ เซโร่ เธอทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง

(ผลั่ก/โดนเตะไปไกล 300 หลา)

เฝ้าคอยพาร์ตต่อไปอย่างใจจดใจจ่อjavascript:emoticonp(' wow

')

โฮ้ยยยย

เขินนน

จะมีอีกมั้ยค่ะ

ชอบคู่นี้มากกกกก >O< (ขอสกรีมดังๆ)

หวานมากกกกกค่ะ

อ่านไปยิ้มไปอยู่คนเดียว แหะๆ ^-^ รัก

ฮู็วววว

ชอบคู่นี้จังเลย

ขอบคุณที่ส่งผลงานเรียกเลือดออกมาให้ได้ชมนะคะ

เยี่ยม