Part : 10 Battle

เรื่อง: Part : 10 Battle Wed Oct 20, 2010 1:01 pm

Part : 10 Battle [การปะทะ]

เวลาพบค่ำของอีกวันมาถึง เซบาสเตียนพ่อบ้านหนุ่มผู้มากความสามารถยังคงง่วนอยู่กับการจัดงานเลี้ยงเพื่อเตรียมการสำหรับงานค่ำวันนี้

โดยมีบรรดาคนรับใช้และเซโร่ ยืนดูอยู่ห่างๆ งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นเงียบๆตามที่ผู้เป็นนายได้สั่งการเอาไว้

จะมีก็เพียงแต่แขกผู้มาเยือนจากต่างมิติและเหล่าคนรับใช้ในบ้านก็เท่านั้น

“เอาล่ะ ใกล้เวลางานเลี้ยงแล้ว เชิญทุกคนออกไปที่ห้องโถงเถอะครับ ทางนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมจะดีกว่า”เซบาสเตียนว่า พลางวางมือจากขนมเค้กที่บรรจงทำมันขึ้นมาให้ผู้เป็นนาย

“เอาอย่างงั้นเหรอคะคุณเซบาสเตียน”เมลินถามขึ้น

“ครับ แบบนี้แหละดีแล้ว เผื่อว่านายน้อยต้องการอะไรจะได้มีคนคอยรับใช้”

“ครับ/ค่ะ”เหล่าคนรับใช้ทั้งสี่ขานรับ และพากันเดินออกไปจากห้องครัว

“คุณเซโร่เองก็ด้วยนะครับ ออกไปรอข้างนอกจะดีกว่า งานในครัวนี่เป็นงานของคนรับใช้ ถ้านายน้อยรู้จะตำหนิผมได้นะครับ แล้วเวลานี้นายน้อยก็คงรออยู่ที่ห้องโถงแล้วล่ะครับ

เพราะฉะนั้นเชิญคุณเซโร่ที่เป็นแขกไปที่ห้องโถงดีกว่านะครับ”

“แล้วคุณเซบาสเตียนล่ะครับ?”เซโร่ถาม

“เดี๋ยวผมจะตามไปนะครับ”เสียงนุ่มๆตอบพลางหันไปทำงานในครัวต่อ

เซโร่เดินออกไปจากในครัวตามที่เซบาสเตียนบอก ทันทีเมื่อเปิดประตูไม้ออกมาก็พบกับคานาเมะ คุรัน ที่ยืนรออยู่แล้ว

“ไปทำอะไรกับมันมาล่ะ”ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ผมจะทำอะไรกับเค้า แล้วมันเกี่ยวกับนายตรงไหนล่ะ”ร่างบางตอบเสียงเย็นชา และส่งแววตาเกลียดชังที่อัดแน่นอยู่ภายในใส่คานาเมะ

“ไงล่ะ ลีลามันได้เท่าครึ่งนึงของผมรึปล่า” คานาเมะยังคงทำน้ำเสียงให้เป็นปกติทั้งที่ในใจอยากจะลากเซโร่ไปที่ห้องแล้วรื้อฟื้นความทรงจำกันตอนนี้เสียด้วยซ้ำ

“ก็คงมากพอจะทำให้ผมลืมเค้าไม่ลงน่ะ”

สิ้นประโยคนี้ทำให้ความอดทนของแวมไพร์หนุ่มหมดลง ก่อนจะเข้าประชิดตัวเซโร่และดันร่างบางๆให้ชิดกับกำแพงห้องครัว ริมฝีปากร้อนๆบดเบียดลงไป

ฮันเตอร์หนุ่มขัดขืนสุดแรงมือบางๆออกแรงดันร่างของคานาเมะให้ออกห่าง พลางทุบตี คานาเมะถอนจูบออกมาก่อนจะยิ้มเย้ยๆ แต่มือบางก็ฟาดเข้าเต็มแรงบนใบหน้าหล่อคมของแวมไพร์หนุ่ม

“กล้าตบผมเหรอ!!!”คานาเมะขึ้นเสียงใส่พลางบีบที่คางมนๆของร่างบางเต็มแรง

“มากกว่านี้ ผมก็จะทำ!!!”เซโร่ประกาศกร้าวก่อนจะดึงมือคานาเมะออกแล้วเดินจากไป

คานาเมะกัดฟันกรอดพลางมองตามร่างบางที่เดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์หลังงาม

“กล้าแข็งข้อกับผมถึงขนาดนี้เลยเหรอ…เซโร่”

‘มันก็เพราะแกสินะ เซบาสเตียน’ คานาเมะมองเข้าไปในครัวก่อนจะเดินไปทางสวนหลังบ้าน

เซโร่ที่ยังไม่ทันได้เข้าไปในห้องโถงใหญ่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นลายตารางหมากรุก มือบางๆยกขึ้นมาเช็ดริมฝีปากของตัวเองอย่างนึกรังเกียจ

“ยังรู้สึกไม่สบายอยู่เหรอ เซโร่”เสียงห้าวๆถามขึ้น

“ท่านเอิร์ล…”เซโร่หันมาตามเสียงเรียกก็พบกับเจ้าของคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้

“เข้าไปในห้องโถงกันเถอะ”จิเอลว่าก่อนจะเดินนำเซโร่เข้าไปภายในห้องโถงที่ถูกตกแต่งเอาไว้แบบเรียบง่ายแต่หรูหรา

ร่างบางยิ้มเบาๆกับภาพตรงหน้า ก่อนจะหันมาเชิญเซโร่ให้นั่งลงบนเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่

“นั่งสิ”

“ขอบคุณครับ”เซโร่กล่าวก่อนจะนั่งลงพร้อมๆกับเจ้าของคฤหาสน์หลังงาม

“เมลิน เซบาสเตียนล่ะ”ร่างบางหันไปถามเมดสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“คะคุณเซบาสเตียนกำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัวค่า><”

“อ่า งั้นเหรอ แล้วคานาเมะล่ะ ไปไหนซะแล้ว วันนี้ยังไม่เห็นเลย”ยังไม่มีใครตอบอะไรเซบาสเตียนก็เดินเข้ามาพร้อมกับอาหารหน้าตาน่าทานมากมาย

และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด คงจะเป็นขนมเค้กหน้าตาสวยงามที่เขาบรรจงทำมันขึ้นมากับมือเพื่อผู้เป็นนาย

พ่อบ้านหนุ่มจัดการเสิร์ฟอาหารที่พิถีพิถันทำลงบนโต๊ะอาหารให้กับเจ้านายและแขกผู้มาเยือน จังหวะนั้นเองแวมไพร์หนุ่มก็เดินเข้ามาพอดี

“นั่งสิคานาเมะ”จิเอลว่าเมื่อเห็นร่างสูงอีกคนเดินเข้ามา คานาเมะลงนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ตามคำเชิญพร้อมกล่าวขอบคุณพลางส่งยิ้มเบาๆให้ร่างบาง

เซบาสเตียนเดินมาเสิร์ฟอาหารให้แขกอีกคนก่อนจะหันไปหยิบไวโอลิน ขึ้นมาสีเป็นเสียงเพลงคลาสสิคที่มีจังหวะชวนฟัง

เวลารับประทานอาหารผ่านไปช้าๆพร้อมๆกับท่วงทำนองของไวโอลินที่เซบาสเตียนเป็นคนบรรเลงจบลง

“จะรับของหวานเลยไหมขอรับ”พ่อบ้านคนสนิทถามผู้เป็นนาย

“ก็ดีเหมือนกัน”

เซบาสเตียนจัดการตัดขนมเค้กที่บรรจงทำขึ้นมาออกเป็นชิ้นเท่าๆกันและเสิร์ฟให้กับทุกคน

“ท่านเอิร์ลเคยได้ยินเรื่องของดอกกุหลาบที่จะบานในรอบหนึ่งร้อยปีไหมครับ”จู่ๆคานาเมะก็ถามเรื่องเกี่ยวกับดอกไม้ประหลาดขึ้น

“ถ้าเอาตามจริงน่ะไม่เลยเห็นหรอกของแบบนั้นน่ะ แต่ก็เหมือนเคยอ่านตามวรรณกรรมมาบ้างมีอะไรเหรอ?”จิเอลเลิกคิ้วอย่างสงสัยขณะตักขนมเค้กเข้าปาก

“ถ้าไม่รังเกียจ เชิญรับสิ่งนี้ไว้ได้ไหมครับ?”คานาเมะหยิบบางสิ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ มันคือดอกกุหลาบสีแดงสดที่กำลังจะเบ่งบาน มันถูกเก็บรักษาไว้ในยางไม้สีอำพัน

“หายากทีเดียวนะครับ มีอยู่ไม่มาก เพราะหนึ่งร้อยปีจะบานสักครั้ง เป็นดอกไม้ที่วิเศษทีเดียวนะครับและมันก็คงคู่ควรกับคนที่พิเศษอย่างท่านเอิร์ลเช่นกัน”คานาเมะส่งกุหลาบในยางไม้ให้จิเอล

ก่อนจะคลายยิ้มเบาๆ ทั้งเซโร่และเซบาสเตียนต่างตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

‘ถ้าเช่นนั้นสิ่งที่กระผมเตรียมไว้ให้ก็คงไม่จำเป็นแล้วสินะขอรับ’ เซบาสเตียนเดินออกมาจากห้องโถงอย่างเงียบๆก่อนจะเข้าไปในครัวและหยิบบางสิ่งออกมาจากตู้เก็บของด้านบน

กุหลาบสีขาวพันธุ์เยอรมันที่ผู้เป็นนายชอบ กลีบดอกสวยงามมันวาวราวกับผ้ากำมะหยี่ไร้ที่ติ

ร่างสูงโน้มใบหน้าลงไปสูดดมความหอมอ่อนๆของกุหลาบดอกใหญ่เป็นครั้งสุดท้าย…………………………

“คงไม่จำเป็นแล้วสินะ”เมื่อพูดจบมือหนาบีบไปที่ดอกกุหลาบเต็มแรง กลีบดอกสีขาวสะอาดตาเต็มไปด้วยรอยช้ำและร่วงโรยในที่สุด

“น่าเสียดายออกนะครับ ทั้งที่สวยงามขนาดนี้ คุณเซบาสเตียนทำลายมันทำไมล่ะครับ”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง เซบาสเตียนกระตุกยิ้มเบาๆก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง

“ก็มันมีหนอนไชอยู่ข้างในน่ะครับ เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์”

“แบบนั้นเองหรอกเหรอครับ”

“ว่าแต่คุณคานาเมะเข้ามาถึงในครัวนี่ ต้องการอะไรเหรอครับ ถ้านายน้อยรู้ว่าแขกคนสำคัญเข้ามาในนี้ล่ะก็ ผมจะโดนติเตียนแย่นะครับ”

“ก็ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่อยากจะรู้เรื่องของคุณกับเซโร่”คานาเมะเปิดประเด็นทันทีเมื่อโอกาสมาถึง

“เอาเรื่องไหนล่ะครับ ที่คุณคานาเมะอยากรู้น่ะ”เซบาสเตียนทำท่าครุ่นคิด

คานาเมะออกอาการหัวเสียกับการแสดงออกของเซบาสเตียนไม่น้อย มันทำให้ตนเองคิดว่าเซโร่เป็นของเซบาสเตียนไปแล้วจริงๆ

“เรื่องไหนดีล่ะครับ ที่คุณคานาเมะอยากรู้น่ะ บังเอิญว่ามันก็มีหลายเรื่องอยู่”เซบาสเตียนกระตุกยิ้มอีกครั้งก่อนจะหันไปทำความสะอาดถ้วยจาน

“หมอนั่นเป็นของนายแล้วเหรอ ยังไงล่ะใช้ลีลามากมายขนาดไหนมันถึงยอมโดยไม่ขัดขืนน่ะ”คานาเมะเริ่มฉุนหลังจากโดนเซบาสเตียนพูดกวนโทสะ

“ให้ผมตอบเรื่องแบบนั้นจะดีเหรอครับ?”ร่างสูงยิ้มเยาะ

แวมไพร์หนุ่มกัดฟันกรอดโกรธจนทนไม่ไหวเข้ากระชากคอเสื้อเซบาสเตียนมาเผชิญหน้า

“ชอบใช้ความรุนแรงจังนะครับ แต่บังเอิญผมเองก็ชอบอะไรแรงๆด้วยสิ”เซบาสเตียนว่าพลางดึงมือคานาเมะออกจากคอเสื้อและล็อคมือนั่นไว้ด้วยมือหนาของตนเอง

ก่อนจะดันคานาเมะเข้าชิด กับผนังห้องครัว มือที่ถูกล็อคอยู่ในท่าไขว้หลังทำให้คานาเมะขัดขืนไม่ถนัดนัก

“จะอยากรู้อะไรขนาดนั้นล่ะครับ เพื่อเห็นแก่คุณคานาเมะที่มาถามผมตรงๆ ผมเองก็อยากจะตอบแบบตรงไปตรงมาเหมือนกันนะครับ หึหึ”

“แก!!!”คานาเมะพยายามดิ้นจนหลุดจากเซบาสเตียน พลางคลายฝ่ามือหนาๆออกทันที แรงปะทะที่ออกมาจากมือของนายเหนือแห่งตระกูลคุรันทำให้ข้าวของในครัวกระจัดกระจาย

เลือดสีแดงสดไหลลงมาตรงข้างขมับของซาตานหนุ่มเนื่องจากถูกของแข็งกระแทกเข้าเต็มแรง

“โอ๊ะโอ เล่นแรงจริงนะครับ แต่ก็เร้าใจดีใช่มั้ยล่ะ”เซบาสเตียนปราดเข้าไปกระชากคานาเมะเข้ามาประชิดตัว ก่อนจะดันร่างของแวมไพร์หนุ่มเข้ากับผนังอีกครั้ง

“แบบคุณเซโร่น่ะ เวลาอยู่กับผมก็เหมือนแมวเชื่องๆ น่ารักไม่หยอกทีเดียวล่ะครับ”เซบาสเตียนแสยะยิ้มอีกครั้ง

“ฮึ หมอนั่นมันก็เป็นแค่ของเหลือเดนจากผมไงล่ะ!!!”คานาเมะยิ้มเยาะ

“ก็ดีออกนี่ครับ ไม่ต้องเสียเวลาสอนให้เหนื่อย ว่าไหมล่ะครับ แล้วถ้าคุณคานาเมะอยากจะรู้เรื่องแบบนั้นล่ะก็ ผมเองก็ว่างพอที่จะทำให้คุณเห็นได้ว่าผมใช้ลีลาไหนคุณเซโร่เค้าถึงยอม”
ซาตานหนุ่มบีบคอร่างสูงอีกคนเต็มแรง ก่อนจะกดร่างนั้นลงกับพื้นกระเบื้องในห้องครัว พลางขึ้นไปทาบทับอีกฝ่าย

“แกจะทำอะไร!!!”คานาเมะที่เริ่มหายใจไม่ออกเมื่อถูกเซบาสเตียนบีบคอและยังนั่งคร่อมอยู่บนตัวของตน

“ก็จะทำแบบที่คุณคานาเมะทำกับคุณเซโร่ยังไงล่ะครับ เผื่อมันจะทำให้คุณคิดได้บ้างว่า ความรู้สึกที่เรียกว่าเจ็บปวดมันเป็นยังไง”
เซบาสเตียนว่าพลางกระชากเสื้อเชิ้ตสีดำของคานาเมะออกเต็มแรงกระดุมเสื้อหลุดออกจากกันกระเด็นไปคนละทิศละทาง

“ปล่อย!!!”คานาเมะผลักเซบาสเตียนเต็มแรง หากแต่ไม่เป็นผล มือหนาภายใต้ถุงมือสีขาวเชยคางของร่างสูงอีกคนไว้

“ผมคงจะปล่อยคุณไปไม่ได้หรอกครับ”เซบาสเตียนว่า ใบหน้าหล่อจัดของซาตานหนุ่มโน้มลงไปใกล้ใบหน้าของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์

“มาสนุกกันหน่อยเป็นไงครับ?”เซบาสเตียนกระตุกยิ้มก่อนจะฝังเขี้ยวคมๆลงไปที่ลำคอของคานาเมะ ความเจ็บปวดโลดแล่นเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่ายทันที

“ฮึก ไปสนุกกับของเหลือๆเถอะ!!!”คานาเมะออกแรงอีกครั้ง จนหลุดจากเซบาสเตียน มือหนาเลื่อนไปกุมรอยเขี้ยวที่ซาตานฝากไว้บนต้นคอ

“เจ็บสินะครับ แต่มันคงไม่มากพอจะทำให้คุณรู้สึกอะไร ถ้าผมจะเล่นแรงกว่านี้ก็คงไม่เป็นไร”เซบาสเตียนคลายยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะปราดเข้าไปหาคานาเมะด้วยความรวดเร็ว

มือหนาบีบเข้าที่ลำคอของร่างสูงอีกคนแรงๆจงใจให้โดนรอยเขี้ยวที่ยังมีเลือดไหลไม่ยอมหยุด

“ลองลิ้มรสความรู้สึกเจ็บปวดดูบ้างก็ดีไม่ใช่หรือครับ คุณคานาเมะ?”

.............................................
...................................................................
.................................................................................
ก่อนอื่นต้องขอโทษก่อนค่ะ ที่บอกว่าจะมีเอ็นซี เห็นทีพาทนี้คงไม่สามารถ เพราะดูมันจะยาวเกินไป ยังไงได้อ่านเอ็นซีแน่นอนในพาทหน้าค่ะ ขอโทษท่านผู้อ่านที่ให้รอด้วยนะคะ แต่มันแต่งแล้วแอบมันส์มือไปนิดนึง เอ็นซีจึงต้องตัดไปตอนหน้า แต่งพาทนี้แล้วทำใจอยู่นานกว่าจะเอามาลงได้ เพราะดูเหมือนมันจะกลายเป็นเสะชนเสะไปซะแล้วล่ะ - -"[ไรท์เตอร์มันคิดอะไรอยู่]
อันนี้ก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ฟิคเรื่องอื่นๆ ช่วยอดใจรอกันนิดนึงนะคะ พยายามจะเอามาลงให้อ่านอยู่ แต่ว่างานยังเยอะจริงๆ แถมต้องแข่งกับเวลาที่วันนึงมีแค่24Hr. ได้นอนวันละ3-4ชั่วโมง T^T รักกันจริงก็อยู่รออ่านจนกว่าจะเอามาลงก็แล้วกันนะคะ (น้ำเสียงอ้อนๆ ทำตาวิ้งๆ)

เรื่อง: Re: Part : 10 Battle Sat Oct 23, 2010 11:50 am

สู้ๆนะค่ะไรเตอร์ T^T

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

จะรออ่านNc อิอิ ^^//

** อย่างที่ไรเตอร์บอกจริงๆแหละค่ะ
ทำไมตอนนี้ถึงกล่ายมาเป็นเมะกับเมะแล้วล่ะค่ะเนี้ย

ถ้านายน้อยมาเจอเข้ากล่ายเป็นเรื่องใหญ่แน่เลยค่ะ

เรื่อง: Re: Part : 10 Battle Mon Oct 25, 2010 3:52 pm

ไรเตอร์คะ

เอ่อออ เรื่องนี้หวังว่าคงจะไม่เซบาสเตียน X คานาเมะนะคะ TOT ขอร้องล่ะ ฮือๆๆ

เรื่อง: Re: Part : 10 Battle Thu Oct 28, 2010 4:48 am

แฮ่ ๆ ต้องขอโทษคุณพ่อบ้านด้วยนะค่ะพอดีติดภาระกิจระดับชาติ
อยู่เลยมาอ่านช้าค่ะ ฮือๆๆ

แอบอู้งานมาเพื่อสิ่งนี้เลยค่ะนั้น haha

แต่ว่านะค่ะตอนนี้มัน อะไรกันนี้ ห๊า

มันเมะชนเมะเลยสินะ
เซบาสจะทำอะไรคุณคานาเมะเล่านั้น ไม่ไหวเน้อ ก็เข้าใจว่าจะสั่งสอน
เขาคืนนะ แต่ถ้านายน้อยมาเห็น ไม่ไหวจะเคลียร์เลยนะนั้น ม่ายย

แต่แบบว่าฟีลนี้ของเซบาสแถวบ้านเขาเรียกว่าน้อยใจนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
ก็นะไม่บอกนายน้อยไปตรงๆ เล่าว่ามีของจะให้ โธ่ๆๆ แอบใจน้อยซะ
จนน่าสงสารเลยนะเนี่ย ก็นะคุณค่าของมันนะอยู่ที่ความตั้งใจของคนที่ให้
มากกว่านะเออ คิดมากไปได้นะเนี่ย