Part:8 Renew [รื้อฟื้น]
“อ๊า ไม่ได้นะคะ นี่น่ะ ดิฉันจะทำให้นายน้อยเอง”เสียงหญิงสาวในชุดกิโมโนสีชมพูพูดขึ้น
“อะไรกันเมลินซัง ผมเป็นคนไปตัดมาแท้ๆนะ!!! เพราะงั้นผมจะทำให้นายน้อยเอง”เด็กหนุ่มผมทองว่า พลางยื้อแย่งดอกกุหลาบสีสวยในมือหญิงสาวผมแดง
“อ่ะ…อือ…”เสียงครางเบาๆดังลอดออกมาจากร่างบางที่นอนอยู่บนฟูกสีขาวสะอาดตา
“เสียงโหวกเหวกอะไรน่ะ”จิเอลถามพลางใช้มือเล็กๆขยี้ตา
“พวกตัวป่วนที่พามาเมื่อวานน่ะขอรับ…”ร่างสูงว่าขณะกำลังรินชาร้อนใส่ถ้วย
“อ่า…คึกครื้นแต่เช้าเชียว”
“เห็นว่าแย่งกันจัดดอกไม้ให้นายน้อยน่ะขอรับ”พ่อบ้านหนุ่มว่าพลางส่งถ้วยชาร้อนให้ผู้เป็นนายที่ลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง
“เห…แย่งกันจัดดอกไม้ให้ผมงั้นเหรอ?”ผู้เป็นนายเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ขอรับ พวกนั้นก็ยังรักนายน้อยไม่เปลี่ยน^^”
“รักผมไม่เปลี่ยน….หมายความว่ายังไงเหรอเซบาสเตียน”
“ดื่มชาเถอะขอรับ เดี๋ยวจะเย็นชืดเสียหมด”พ่อบ้านคนสนิทว่าเหมือนเป็นการเลี่ยงตอบคำถามเมื่อครู่
“เช้านี้มีเซ็นเอกสารจากแฟนท่อมที่ส่งมาจากลอนดอนน่ะขอรับ ตอนบ่ายก็ฝึกวิชาฟันดาบกับกระผม”
“อ่า เข้าใจแล้ว”จิเอลตอบสั้นๆพลางยกถ้วยชาร้อนขึ้นจิบ โดยมีเซบาสเตียนมองด้วยความเอ็นดู
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ให้ผู้เป็นนายเสร็จพ่อบ้านหนุ่มจึงหยิบเอกสารที่เตรียมมาส่งให้ผู้เป็นนายวิเคราะห์ ก่อนจะลงมือเซ็นอนุมัติ แผนการตลาดที่ส่งมาจากบริษัทแฟนท่อมสาขาใหญ่ที่
ลอนดอน
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมออกไปนั่งที่สวนหลังบ้านนะ”จิเอลว่าพลางเดินนำออกไป
สวนดอกไม้นาๆพรรณ กำลังเบ่งบานรับแสงอ่อนๆจากดวงอาทิตย์ บ้านคุโรดะที่เคยเงียบเหงา บัดนี้เหมือนมีบางอย่างมาเติมเต็ม เสียงเจื้อยแจ้วจากเหล่าคนรับใช้
ทำให้จิเอลยิ้มน้อยๆก่อนจะส่ายหัวเบาๆ แล้วลงนั่งบนเก้าอี้กลางสวนดอกไม้
‘รู้สึกคุ้นเคยยังไงก็ไม่รู้นะ เหมือนกับว่าเคยเจอกันยังไงอย่างนั้นล่ะ…..’ร่างบางนึกขึ้นเมื่อครั้งได้พบกับสี่คนนั่นเมื่อคืน
‘อีกทั้งยังพามาอยู่บ้านด้วย บอกไม่ถูกว่าตอนนั้นคิดอะไร แต่มันเหมือนมีบางอย่างเชื่อมโยงถึงกันได้ บางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดออกมาได้ ……..’
‘แต่ก็ดีแล้ว ที่นี่เงียบเหงามานานถึงสามปี นับตั้งแต่ท่านพ่อท่านแม่จากไป ทุกสิ่งเหมือนไร้ชีวิตไร้ซึ่งสีสัน และแน่นอน มีแต่ความทุกข์และทรมาน…..’
“คิดอะไรอยู่ขอรับ”เสียงนุ่มทำให้ร่างบางสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์
“เซบาสเตียน….มาตั้งแต่เมื่อไหร่”จิเอลถามเมื่อเห็นเซบาสเตียนมายืนอยู่ข้างกาย
“ช่วงบ่ายหลังจากเรียนฟันดาบเสร็จกระผมจะเตรียมของหวานไว้ให้นะขอรับ^^”ร่างสูงว่าพร้อมกับคลายยิ้มเบาๆ
‘นี่ก็อีกเช่นกัน เซบาสเตียน เขาเหมือนเป็นประตูบานใหญ่ที่ด้านในมีความลับต่างๆมากมายซ่อนอยู่ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยแม้แต่น้อย
แต่ก็เชื่อ…..หมดใจ…..ว่าจะฝากชีวิตไว้ที่เขาได้
ถ้อยคำและวาจาหนักแน่นที่สาบานต่อหน้าดวงจันทร์ ว่าจะเป็นทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของผมตลอดไป……
ผมเชื่อในคำพูดนั้นอย่างหาเหตุผลไม่ได้
แต่อวัยวะภายในที่ขับเคลื่อนเป็นจังหวะก็สั่งให้สมองของผมเชื่อคำพูดของเขา
และไม่ใช่แค่ทุกอย่างในตัวเขาที่เป็นของผม แต่ทว่าทุกอย่างในตัวผมก็ได้เป็นของเขาคนนี้ไปแล้วแม้กระทั่งหัวใจที่ด้านชา เขาเหมือนเป็นยาสมานแผลชั้นดี
เหมือนสิ่งที่เติมเต็มให้ช่วงเวลาต่อจากนี้ทุกวินาทีมีความหมาย………’จิเอลมองเซบาสเตียนที่กำลังตัดดอกไม้ในสวน
‘ผมสีดำขลับราวรัตติกาลที่ชวนมอง ดวงตาสีเพลิงที่คุ้นเคยเมื่อได้มองให้ลึกครั้งใด ราวกับจะเผาผลาญให้คนมองละลายลงไปต่อหน้า ริมฝีปากบางสวยได้รูปเมื่อได้จุมพิตครั้งใดเหมือนกำลังจูบ
กับปุยนุ่น จมูกโด่งเป็นสัน และกลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวที่คุ้นเคยทุกครั้งที่แอบอิง……’
ร่างบางสะดุ้งอีกครั้งเมื่อร่างสูงส่งดอกกุหลาบสีขาวให้ตน เป็นกุหลาบขาวพันธุ์เยอรมัน
ดอกไม้ที่เขาชอบมากที่สุด และคนที่เขาชอบ…..ที่สุดกำลังส่งมันให้เขา
“สำหรับนายน้อยขอรับ”ร่างสูงในชุดยูคาตะสีดำคลายยิ้มเบาๆ ราวกับในนิยาบที่เจ้าชายส่งดอกไม้ให้เจ้าหญิง
รอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ไม่มีใครเหมือน อ่อนโยนราวกับดอกไม้ตรงหน้า แค่รอยยิ้มนี้ก็ทำให้เผลอมองอย่างไม่สามารถวางตาได้
“ดูเหม่อๆนะขอรับ มีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือขอรับ”ร่างสูงช่างสังเกตเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงสีหน้าดูกังวลไม่น้อย
“ป่ะ เปล่าหรอก ผมไม่เป็นไร เพียงแต่คิดอะไรเพลินๆเท่านั้นเอง มันเหมือนมีเรื่องราวมากมายอยู่ในหัวนี่น่ะ”
“ถ้าเป็นเรื่องสวะพวกนั้น วางใจเถอะขอรับ กระผมบอกแล้วว่าจะปกป้องท่านด้วยชีวิต”เซบาสเตียนคุกเข่าลงราวกับท่าขอเจ้าสาวแต่งงาน
“อ๊าย!!! …. คะ…คุณเซบาสเตียน ทำแบบนั้นเหมือนเจ้าบ่าวที่เท่สุดๆไปเลยนะคะ”เมลินที่ยืนมองอยู่ก็เคลิ้มกับภาพตรงหน้า
“นายน้อยมีดอกไม้ซะแล้ว ว้าแย่จัง”ฟีนี่ที่ยืนทำหน้าซังกะตาย ผิดหวังเล็กน้อยที่ผู้เป็นนายมีกุหลาบดอกสวยอยู่ในมือแล้ว
“โฮะ โฮะ โฮะ”เสียงชายชราที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบ
“ทำไมถึงทำเพื่อผมขนาดนั้น…..”ร่างบางถามขึ้นอย่างเพื่อหวังจะคลายความฉงนสงสัย
“สักวันนายน้อยจะรู้ขอรับ ว่ากระผมทำทุกอย่างเพื่ออะไร”ร่างสูงว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนและโค้งให้ผู้เป็นนายแล้วเดินจากไป
จิเอลพยายามนั่งนึกถึงคำพูดที่เซบาสเตียนพูด ว่า สักวันก็จะรู้เอง
“ผมจะรู้เองงั้นเหรอ?”ดวงตาสีฟ้าสวยมองไล่หลังพ่อบ้านคู่ใจที่เดินหายไปในบ้าน
‘ถ้ารู้แล้วจะเกลียดกระผมหรือเปล่า……รู้แล้วยังอยากจะให้ผมดูแลชีวิตอีกมั้ย เรื่องราวโหดร้ายแบบนั้น ที่เกิดซ้ำอีกครั้งเมื่อสามปีที่แล้ว
ถ้านายน้อยรู้ จะรู้สึกแย่แค่ไหน เพราะฉะนั้นอะไรที่จะนำความขุ่นเคืองหมองใจมาให้นายท่าน
กระผมก็ไม่อยากให้ได้รับรู้มันอีก แม้กระทั่งความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่……………………..
ถ้ารู้แล้วเจ็บปวด สู้อย่ารู้คงดีเสียกว่า ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด กระผมก็เป็นแค่สิ่งชั่วร้ายจากขุมนรก’
เซบาสเตียนครุ่นคิดก่อนจะใช้มือกุมขมับอย่างรู้สึกเจ็บปวด……………………
“ยิ่งผมไม่รู้อะไรเลย ผมยิ่งทรมานนะเซบาสเตียน”จิเอลว่าเมื่อก้มลงมองกุหลาบในมือ
“แต่ถึงนายจะเป็นผีห่าซาตานอะไร ผมก็ไม่กลัวนายเลยซักนิด ขอแค่ให้ได้รู้บ้าง ว่าระหว่างเรามันเคยมีอะไรลึกซึ้งมากแค่ไหน เท่านั้นเอง…..”เขาพูดกับดอกกุหลาบในมือเหมือนคนเสียสติ
แต่นั่นเป็นทางเดียวที่จะระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ภายในใจ
ดวงตาสีฟ้าเหม่อลอยออกไปไกล นานเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ ………………………..
“ได้เวลาเรียนฟันดาบแล้วขอรับนายน้อย”เซบาสเตียนเดินเข้ามาพลางส่งดาบซามูไรให้ผู้เป็นนาย
“วันนี้เราจะเรียนการต่อสู้แบบซามูไรนะขอรับ”พ่อบ้านคนสนิทว่าพลางกระชับด้ามดาบซามูไรประจำตัวให้มั่นก่อนจะเริ่มจู่โจมคู่ต่อสู้
แต่ด้วยอาการเหม่อลอยของคนตรงหน้าที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ทำให้เซบาสเตียนต้องหยุดชะงัก เข้าไปดูผู้เป็นดั่งดวงใจอย่างห่วงใย
“ไข้กลับอีกหรือเปล่าขอรับ”ร่างสูงว่าพลางใช้มือข้างที่มีตราสัญลักษณ์บางอย่างแตะเบาๆบนหน้าผากของจิเอล
แต่ก็มีภาพเหตุการณ์ประหลาดผุดขึ้นในหัวของร่างบางอีก……….
ถุงมือสีขาวสะอาดตาที่ยื่นมาสัมผัสบนหน้าผาก
เสียงนุ่มลึกที่คอยถามอย่างห่วงใยว่า เป็นอย่างไรบ้าง ดวงตาสีเพลิงที่อ่อนโยน กับรอยยิ้มเบาๆ
……………………………………………….
“เข้าไปพักด้านในก่อนดีกว่าขอรับนายน้อย”เซบาสเตียนว่าพลางอุ้มร่างบางขึ้นแนบกาย
จิเอลยังคงตกอยู่ในภวังค์ที่ยากจะเข้าใจ แต่เขาก็ยังอยากเห็นภาพพวกนั้น
อยากจะแน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่………………
พ่อบ้านคู่ใจพาผู้เป็นนายมาหยุดลงตรงที่ๆมีโหลปลาทองตั้งอยู่…………….
“อยู่ตรงนี้นะขอรับ กระผมจะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้”พ่อบ้านคนสนิทว่าพลางเดินหายไปหลังบ้าน
“คุโรดะ…..นายรู้ใจยามาดะดีหรือเปล่า….แต่ผมไม่รู้ใจเซบาสเตียนเลย…….”ร่างบางพูดกับปลาทองตัวเล็กที่ว่ายคลอเคลียกับปลาตัวใหญ่อยู่ในโหลแก้ว
“อยากรู้อะไร ทำไมไม่ถามล่ะขอรับ”ร่างสูงเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง
“คือ…ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง”จิเอลหันมาหาร่างสูงก่อนตอบไปตามความเป็นจริง
“ถ้าอยากรู้จริงๆ ก็ถามกระผมเถอะขอรับ กระผมมีหน้าที่ตอบในสิ่งที่ถูกถาม และจะไม่มีทางโกหกท่านอย่างแน่นอน”เซบาสเตียนว่า
“โกหก ไม่ได้? และจะตอบในสิ่งที่ถูกถาม นายเองก็ยังเหมือนเดิมเลย”ประโยคนี้ทำให้เซบาสเตียนตกใจเล็กน้อย แม้กระทั่งคนพูดเองยังไม่สามารถเข้าใจได้ว่า ทำไมถึงพูดไปแบบนั้น
“เอาเถอะ รอให้ผมแน่ใจอะไรๆมากกว่านี้ ผมจะเป็นคนถามนายเอง”ร่างบางว่าพลางหันกลับไปมองยังโหลแก้วที่มีปลาน้อยว่ายวนอยู่
“แต่ตอนนี้ ให้กระผมเช็ดตัวให้ก่อนเถอะขอรับ วันนี้อาจจะโดนแดดที่สวนมากจนเกินไปเลยทำให้ตัวรุมๆ”ร่างสูงว่าพลางบิดผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดที่แช่อยู่ในน้ำ ไล่มวลของน้ำออกไปพอหมาดๆ
ก่อนจะเข็ดที่ดวงหน้าหวานอย่างเบามือ ใบหน้าที่ยังคงน่าทะนุถนอมเหมือนเคยของมาสเตอร์ทำให้ซาตานหนุ่มใช้มือลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน
“นายน้อยเองก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนนะขอรับ”เซบาสเตียนว่าพลางคลายยิ้มเบาๆ ก่อนจะไล้ผ้าขนหนูมาที่คอและดึงชุดยูคาตะสีสวยที่ผู้เป็นนายสวมใส่ออกอย่างเบามือ…………………..
จิเอลใช้มือโน้มคอเซบาสเตียนลงมา มองลึกเข้าไปในดวงตาสีเพลิงที่ไม่ได้หลบสายตากัน หากแต่จ้องเพื่อหาความนัยบางอย่างในใจของกันและกันและรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆอีกครั้ง
ก่อนที่คนตัวเล็กจะทาบทับริมฝีปากสวยของพ่อบ้านคู่ใจด้วยกลีบปากบางๆของตน……………………………………..
จุมพิตเนิ่นนานที่ต่างฝ่ายต่างใช้ลิ้นร้อนหยอกล้อกันไปมา ราวกับปลาในโหลแก้วที่คลอเคลียกันไม่ห่าง………………………………
..............................................
..............................................................
................................................................................
ไม่มาอัพใช่ว่าลืมนะ เพียงแต่ยังไม่มีเวลาเท่านั้นเอง ก็ยังคงต่อฟิคให้เรื่อยๆไม่ได้ลืมน๊า เพียงแต่ไรท์เตอร์งานเยอะมากเท่านั้นเอง
จบแบบนี้ อยากให้เดาว่า ยากูซ่าตอนต่อไปจะมีเอ็นซีมั้ย ฮะๆๆๆ เรื่องนี้เอ็นซีโคดเยอะ แบบว่าไปเก็บกดมาจากไหน แต่ก็นะมันมีไม่กี่ตอนไง บทรักเลยแอบเยอะหน่อย ฮะๆๆ
ยังไงก็เจอกันพาทต่อไปน๊า ^^
