SF. Forever Love

SF. Forever Love
แสงไฟหลากสีในยามค่ำคืนสาดส่องเข้ามายังร้านขายเบเกอรี่สไตล์คาเฟ่หรู ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังอึกทึก
ผู้คนมากหน้าหลายตากำลังดื่มด่ำและฉลองกันอย่างมีความสุขในวันวาเลนไทน์

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเรียกความสนใจจากร่างสูงให้เงยหน้าขึ้นมาจากการแต่งหน้าขนมเค้ก


“ขอบคุณนะครับที่ยังไม่ปิดร้าน”คนตัวเล็กเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนจะเริ่มบทสนทนากับเจ้าของร้านรูปหล่อ


“ลูกค้ามาก่อนเสมอครับ^^”ร่างสูงที่วางมือจากขนมเค้กก้อนโตเริ่มต่อบทสนทนาสั้นๆที่เป็นแบบนี้มาตลอดสองปี


“วันนี้เหมือนเดิมใช่มั้ยครับ”ชายหนุ่มเจ้าของร้านถามลูกค้าขาประจำ


“ครับ เอิร์ลเกรย์เหมือนเดิม ”ร่างบางตอบสั้นๆพลางกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะเดินไปนั่งยังโซฟามุมร้านที่นั่งประจำ ไม่นานนักชาร้อนที่เจ้าตัวเป็นคนสั่งก็ถูกยกมาเสิร์ฟโดยเซบาสเตียนผู้ซึ่งเป็นเจ้าของร้านแห่งนี้


ร่างบางยกถ้วยชาขึ้นจิบก่อนจะวางมันลงกระทบกับโต๊ะที่เป็นกระจกพลางหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วหยิบธนบัตรวางไว้ข้างถ้วยชา


เซบาสเตียนก้มศีรษะให้น้อยๆเป็นการแสดงความขอบคุณดังเช่นทุกครั้ง และร่างบางก็มักจะเดินออกจากร้านไปเหมือนกับทุกๆวัน แต่วันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น


เซบาสเตียนช้อนสายตาฉายแววสงสัยขึ้นมองร่างบางที่เดินกลับเข้ามา


“ถ้าผมไปจากที่นี่ ผมคงคิดถึงของหวานที่คุณทำมาก รู้มั้ยว่าผมยังไม่เคยกินขนมร้านไหนที่อร่อยเท่าที่นี่มาก่อนเลย จะว่าไปผมยังไม่ได้ทานข้าวเลยขอเค้กให้ผมซักชิ้นสิครับ” ประโยคที่ทำเอาร่างสูงยิ้มเบาๆดังขึ้นจากร่างบาง


“ขอบคุณครับ รอสักครู่นะครับ^^”เซบาสเตียนเดินไปตัดเค้กที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆใส่จานมาให้คนตัวเล็ก


“อืมว่าแต่วาเลนไทน์ทั้งที ไม่ไปเที่ยวไหนกับคนรักเหรอครับ”ร่างบางละสายตาจากขนมเค้กและหันมาถามร่างสูงเพื่อเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ไมตรี ซึ่งครั้งนี้เป็นการสนทนาที่ยาวที่สุดในรอบสองปีที่ผ่านมา สำหรับคนทั้งคู่


“ไม่หรอกครับ ผมกำลังรอใครบางคนอยู่”เจ้าของดวงตาสีเพลิงตอบขึ้น


“เค้าคงสำคัญกับคุณมากนะครับ ขอโทษนะคนรักเหรอ”จิเอลเป็นฝ่ายเริ่มถามร่างสูงอีกครั้ง


“เค้าแค่เป็นคนที่ผมรักน่ะครับ….แต่ไม่ใช่คนรักของผม”เจ้าของร้านรูปหล่อคลายยิ้มเบาๆแต่ดวงตาสีเพลิงกลับเศร้าหมอง


“เห…แล้วเค้ารู้หรือเปล่าครับว่าคุณรู้สึกยังไงกับเค้า”


“.....”บทสนทนาที่ยาวขึ้นเรื่อยๆดูจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีระหว่างเค้าสองคน แต่ลึกๆแล้วเซบาสเตียนรู้ดีว่ามันไม่ใช่...ไม่ใช่ทั้งการเริ่มต้นและไม่ใช่ทั้งจุดจบที่ดีสักเท่าไร...


“ผมกับเค้าเคยเป็นคนรักกันครับ...”


ความเงียบเข้ามาปกคลุมภายในร้านอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งก่อนที่เรื่องราวบางอย่างที่คนแปลกหน้าอย่างเค้าสองคนไม่แน่ใจว่าสมควรพูดและรับฟังหรือเปล่า.. .ถูกถ่ายทอดออกมาจากปากของร่างสูง


“มันเป็นวันวาเลนไทน์เมื่อสองปีที่แล้ว ขณะที่ผมกำลังรอเค้ามาหาที่ร้านนี้ เพื่อที่ผมจะมอบของขวัญที่ผมได้เตรียมไว้ให้เค้า และทำขึ้นมาเพื่อเค้าโดยเฉพาะแต่เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้ เค้าถูกรถชนไม่ไกลจากร้านผมเท่าไหร่….”


“แล้วเค้าเป็นยังไงบ้างครับ”



“ผมได้พบเค้าอีกทีก็ตอนเค้าอยู่โรงพยาบาล มีคนช่วยเค้าไว้และโชคดีที่หมอดึงเค้ากลับมาได้แต่…โชคร้ายที่เค้าไม่หลงเหลือความทรงจำเกี่ยวกับตัวผมเลยแม้แต่น้อย ผมพยายามจะรื้อฟื้นความทรงจำของเค้าอยู่นาน แต่เค้าก็จำอะไรไม่ได้เลย และทุกครั้งเค้าจะเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรงจนพ่อกับแม่ของเค้าขอร้องให้ผมหยุดรื้อฟื้นเรื่องราวต่างๆและขอให้ผม….ไปจากชีวิตเค้าซึ่งผมก็ยอมทำตาม”


“ผมเสียใจด้วยนะครับกับเรื่องของคุณ….”


“…”ร่างสูงพยักหน้าช้าๆพร้อมกับหลับตา ช่างเป็นภาพที่จิเอลรู้สึกว่ามันหดหู่ใจที่สุดตั้งแต่เคยพบเห็นมา ก่อนจะถือวิสาสะบีบฝ่ามือนั้นเพื่อเป็นการปลอบใจ


“คุณได้เจอเค้าบ้างหรือเปล่าครับ?”


“เจอครับ”


“นานหรือยังครับ?”


“ตลอดสองปีที่ผ่านมา...ตอนนี้…ก็ยังเจอครับ”ความรักที่เคยได้รักตอบแทนแต่เพียงชั่วข้ามคืนกลับแปรเปลี่ยนไปอย่างไม่มีทางจะหวนกลับ ณ เวลานี้มีเพียงแค่เค้าที่มอบความรักอันมากล้นให้กับอีกฝ่ายแต่คนๆ
นั้นไม่สามารถรับรู้ได้เลย


“แล้วเค้าจำคุณได้มั้ย?”



“ไม่ครับ...เค้าจำอะไรเกี่ยวกับผมไม่ได้เลย”


“เค้ามีคนรักใหม่หรือเปล่า?”


“มีครับ...”จิเอลใจหายขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ทำไมกันนะที่อีกคนตรงหน้าถึงได้มีเรื่องราวความรักที่แสนเจ็บปวดได้มากถึงเพียงนี้...


“สิ่งที่มันผ่านไปแล้วไม่สามารถหวนคืนมาได้ แต่ผมก็เชื่อว่าสักวันคุณจะต้องยิ้มอย่างมีความสุขได้อย่างแน่นอน”ร่างบางกระชับมือให้แน่นยิ่งขึ้นก่อนจะยิ้มเบาๆให้ร่างสูง


“แล้วตอนนี้คุณมีความสุขมั้ยครับ”


“ผมน่ะเหรอ?”


“.....”เซบาสเตียนพยักหน้าอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กชี้ตัวเองเนื่องจากไม่แน่ใจในสิ่งที่เค้าถามไป จิเอลเอียงคอหยุดคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมา


“ก็...มีความสุขดีครับ^^”จิเอลตอบพลางยิ้มให้ร่างสูง ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือของตนเองจะดังขึ้น


“ขอโทษนะครับ”ร่างบางปล่อยมือจากเซบาสเตียนก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับ


“ฮัลโลวิลเลี่ยม จะมารับผมหรือยังผมอยู่ที่ร้านเดิมนะ เห..จะถึงแล้วเหรอ โอเคๆผมจะออกไปรอหน้าร้านนะ”ร่างบางกดวางหูก่อนจะหันมาหาเซบาสเตียน

เป็นบรรยากาศที่รอบข้างช่างมีความสุขสำหรับจิเอล….

แต่กลับเป็นบรรยากาศที่ทำให้เซบาสเตียนคล้ายกับคนหายใจไม่ออก...


“ผมต้องไปก่อนนะครับ แฮปปี้วาเลนไทน์ครับ”ร่างบางบอกลาและอวยพรตามหลัง


“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ โชคดีนะครับ”


ร่างสูงมองใบหน้าของคนตัวเล็กอีกครั้ง...เพื่อเก็บภาพของอีกคนไว้กับตัวเค้าตลอดไป...
ครู่ต่อมาก็ปรากฏร่างของบุคคลที่สาม ชายหนุ่มร่างสูงที่สวมเสื้อสูทดูภูมิฐานก้าวเข้ามาหน้าร้าน ส่งยิ้มมาให้เซบาสเตียนตามมารยาทก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินเข้าไปหอมแก้มหนุ่มแว่นคนนั้น...


คนรักของจิเอล มาพอดี...รอยยิ้มที่อาบไปด้วยความสุขปรากฏอยู่บนดวงหน้าหวานนั้น...
เซบาสเตียนเห็นมันเต็มสองตา...รู้สึกถึงใบมีดเล็กๆกำลังกรีดลงบนก้อนเนื้อหัวใจของเค้าช้าๆแต่ทว่าบาดลึกแสนลึกยิ่งนัก...


เจ็บทุกครั้งที่เห็นภาพนี้.....


จริงๆคนๆนั้นที่เคียงข้างคนตัวเล็กสมควรจะเป็นเค้ามากกว่า ทำไมนะโชคชะตาถึงกลั่นแกล้งเค้าให้เจ็บ…เจ็บจน….อยากจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างได้สนิทใจเหมือนร่างบาง


บทสนทนาสุดท้าย...ในวันแห่งความรัก...จบลงด้วยช่วงเวลาอันรวดเร็ว
ร่างสูงค่อยๆหันหลังจากภาพของคนทั้งคู่แล้วก้าวเข้าไปหลังร้าน...


ผมขอให้คุณมีความสุขในทุกๆวันของชีวิตจิเอล
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ สุดที่รัก...จากคนที่รักคุณที่สุด


รอยยิ้มอันสดใสของคุณผมจะเก็บมันไว้ในความทรงจำเพราะมันคงเป็นสิ่งเดียว ที่ผมทำได้ในเวลานี้
ความสุขของผมก็คือได้เห็นคุณมีความสุข แม้ว่าผมจะต้องยิ้มทั้งน้ำตาก็ตามที

ผมจะรอวันที่คุณจะจำผมได้ ถึงแม้มันอาจจะไม่มีวันนั้น …………….
TBC IN THE BOOK ONLY ติดตามพาทต่อได้ในรวมเล่มค่ะ
............................................
..........................................................
......................................................................
จริงๆนี่เป็นพล็อตเรื่องที่คิดไว้ก่อนวาเลนไทน์แล้วน่ะค่ะ แต่ช่วงนั้นสอบก็เลย มาแต่งย้อนหลัง ให้ฟีลเซบาสเตียนน่าสงสารแฮะT^T
การรอคอยใครซักคนนี่ทรมานจัง แถมเค้ายังจำเราไม่ได้อีก เฮ้อ... ติดตามกันต่อไปนะคะ ว่าจิเอลจะจำคนรักของเค้าได้มั้ย
ลุคนี้ของเซบาส ชอบเป็นการส่วนตัวค่ะ หุหุ พาทต่อไปถ้ามีคนอยากอ่านมากก็จะมีแว้บๆมาให้ได้อ่านกันบ้างเล็กๆน้อยๆ ถ้าผลตอบรับมันแย่ขนาดนั้นก็จะลงแค่ในรวมเล่มนะคะ

อ๊ากกก!!

เศร้ามากค่ะ

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล TToTT

กะซิกๆ

สงสารเซบาส


แต่งต่อได้มั้ยค่ะ

ให้หนูเชลจำเซบาสได้

ชิส์ ง้อลไรท์เตอร์แล้ว แง้ ๆๆ สงสารเซบาสง่ะ
แค่จิเอลก็ยังจำเซบาสไม่ได้มันก็ดราม่าพอแรง
แล้วนะแถมนี้ยังให้จิเอลมีแฟนใหม่ด้วย โอ้วววว
อานิจา ชีวิตของเซบาสนี้ช่างรันทดได้โล่จริง ๆ
คนอ่านสงสารเซบาสแต่ทำอะไรไม่ได้ กระโดด
งับหัวไรท์เตอร์เพื่อแก้แค้นให้เซบาส ฮ่า ๆ
แต่ยังไงก็จะรอต่อตอนต่อไปอยู่นะคุณไรท์เตอร์ แง่ม ๆ

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่คิดว่าจะเป็นวิลล์เลยนะเนี่ย
เรื่องต่อไป น่าจะแพลมมาให้อ่านต่อกันอีกหน่อยเน้อ

ทั้งเศร้า ทั้งเขินทั้งสงสาร


เซบาสเตียนสู้ๆๆๆ โฮ TOT


แฟนชิเอลไม่นึกว่าจะเป็นวิลแหะ = =

โฮรวว ววว

ทำไมชีวิตมันช่างโหดร้ายเช่นนี้คะ !?

อ่านแล้วเจ็บแทน ...TT