SF. Care : Sebas X Ciel

SF.Care : Sebas X Ciel


“กี่วันแล้วนะที่นายหายไป….ชีวิตของผมในเวลานี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเด็กธรรมดาๆไร้ความสามารถคนนึงสินะ”ดวงตาสีฟ้าสวยเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง

สายลมเย็นๆพัดเข้ามาทำให้คนตัวเล็กต้องขดตัวเข้ากับเก้าอี้บุนวมตัวโปรด ไออุ่นจากคนข้างกายที่เคยอยู่ข้างๆตลอดเวลากลับหายไปอย่างไร้วี่แวว…


“ไหนเคยบอกว่าจะไม่ห่างจากตัวผมไป แต่นายกลับผิดสัญญา สัญญาที่นายให้ไว้กับผม มันเป็นเพียงคำหลอกลวงของปีศาจที่ไร้หัวใจหรือยังไง นายมันใจร้ายที่สุด”

คำตัดพ้อต่อว่าต่างๆนาๆดังออกมาจากริมฝีปากบางที่คู้ตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม แววตาที่เคยสดใสกลับกลายเป็นเศร้าหมอง


“นะนายน้อยคะ ทานอะไรบ้างเถอะค่ะ”เมดสาวผมแดงยกถาดอาหารเข้ามาด้านในห้องทำงานของผู้เป็นมาสเตอร์แห่งตระกูล


“เอาออกไปเถอะ ผมไม่หิว”ร่างบางที่นั่งหันหลังอยู่ตอบขึ้น


“แต่นายน้อยแทบไม่ได้ทานอะไรเลยมาหลายวันแล้วนะคะ ถึงแม้อาหารพวกนี้มันจะไม่ถูกปากเหมือนฝีมือคุณเซบาสเตียน แต่ก็…ทานซักนิดเถอะค่ะ”

เมลินพยายามอ้อนวอนทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่เป็นผล


“ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอไง ออกไปได้แล้ว!! ผมอยากอยู่คนเดียว”น้ำเสียงแข็งกร้าวประกาศขึ้น เมดสาวผมแดงจึงจำต้องยกถาดอาหารออกไป
บัดนี้จึงเหลือเพียงเจ้าของเรือนผมสีอ่อนที่นั่งเหม่อลอย มองออกไปยังดวงอาทิตย์ซึ่งกำลังจะลับขอบฟ้าไปภายในห้องทำงานที่แสงสวางเริ่มน้อยลงทุกที



“มันเป็นความฝันใช่มั้ย ใครก็ได้ ช่วยตอบผมที เซบาสเตียนไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย หมอนั่นจะตายได้ยังไง”ความสับสนวุ่นวายก่อตัวขึ้นในความคิดของร่างบางนับครั้งไม่ถ้วน


‘ตั้งแต่วันนั้นกระผมก็เป็นทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของนายน้อย ทุกสิ่งในร่างกายนี้แม้แต่ขนเพียงสักเส้นก็เป็นของนายน้อย ถ้าท่านสั่งให้เอาชนะก็ต้องชนะแต่ถ้าสั่งให้ไปตาย

กระผมก็จะหายไปทันที’เสียงนุ่มที่คุ้นเคยดังก้องอยู่ภายในโสตประสาทครั้งแล้วครั้งเล่า

เฉกเช่นเป็นการตอกย้ำถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน

………………………………………………..

ในยามสายของวันหนึ่งที่ทาวน์เฮ้าส์ในลอนดอน แสงแดดสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้ร่างบางตื่นจากนิทรา


“ฮ้าวว…”


“เซบาสเตียนไม่เคยมาปลุกสายขนาดนี้เลย”ร่างบางในชุดนอนเอ่ยขึ้นพร้อมปลุกร่างสูงซึ่งกำลังหลับใหลไม่ได้สติอยู่ข้างๆ


“นี่คุณเวิร์ดสมิธ ตื่นได้แล้วมันสายมากแล้ว”มาสเตอร์แห่งตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์ที่ถูกใส่กุญแจมือไว้กับเวิร์ดสมิธหนุ่มหน้าตาดี
ก่อนที่ร่างบางจะลุกขึ้นเสียงกรีดร้องก็ดังมาจากทางห้องรับแขก และทุกอย่างจะเงียบสงบลง


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


“ขออภัยขอรับนายน้อย”เสียงคนดูแลบ้านทานากะซังดังขึ้นจากหน้าห้อง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามา ชายชรามีใบหน้าเศร้าสลดอย่างเห็นได้ชัด


“แล้ว เซบาสเตียนล่ะทานากะ ทำไมหมอนั่นไม่มาปลุกผม”คำถามแรกที่เก็บกักเอาไว้ถูกถามขึ้น


“เมื่อกี๊มันเสียงอะไรกัน เมลินซุ่มซ่ามทำอะไรแตกอีกหรือ”


“ขออภัยขอรับที่วันนี้กระผมมาปลุกสาย”ทานากะซังเดินเข้ามาไขกุญแจมือออกจากข้อมมือของเจ้านายตัวเล็ก


“ว่าไงล่ะ เซบาสเตียนอยู่ที่ไหน”คนตัวเล็กถามขึ้นอีกครั้งด้วยความสงสัย ก่อนที่ทานากะซังจะบอกถึงที่มาของเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้น
สิ่งที่ได้ยินมันแทบไม่ได้ทำคนตัวเล็กเชื่อเลยแม้แต่น้อย


“ไม่จริง อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ มันไม่จริงใช่มั้ยทานากะ นั่นน่ะเซบาสเตียนนะ”มาสเตอร์ตัวน้อยส่ายหัวไปมาอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ทานากะซังบอก

ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องเพื่อตรงไปหาคำตอบกับสิ่งที่ทานากะซังบอก



เสียงร้องไห้จากบรรดาเหล่าคนรับใช้ทั้งสามดังระงมไปทั่วห้องโถง และสิ่งที่ดึงความรู้สึกและจิตวิญญาณของเขาให้แทบหลุดออกมาจากร่างกายก็คือ

ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเตาผิงขนาดใหญ่


ร่างสูงที่เขาคุ้นเคย…นอนแน่นิ่งราวกับไร้ลมหายใจอยู่บนพื้นไม้ที่เย็นเฉียบ ดวงตาสีเพลิงที่เคยทอแสงประกายความอบอุ่น


บัดนี้กลับไร้ซึ่งประกายแห่งแสงนั่น คราบเลือดสีเข้มเกรอะกรังอยู่ที่มุมปาก ดาบยาวเล่มสวยถูกปักเอาไว้ที่กลางอกแกร่งของพ่อบ้านหนุ่มแห่งตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์


เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตากลับเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยคราบเลือด



“นะ นายน้อย!!”เสียงเมลินเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างบางที่ก้าวเข้ามาภายในห้องยืนตกตะลึงกับภาพตรงหน้า


“อย่าเข้ามาที่นี่เลยนะฮะนายน้อย ฮือๆๆ”ฟีนี่ซึ่งกำลังร้องไห้ รีบหันไปหาผู้เป็นนาย ขณะที่บัลโดนั่งอยู่ไม่ห่างจากร่างของเซบาสเตียนนัก


“หลบไป!!”จิเอลออกคำสั่งก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ร่างของเซบาสเตียนที่นอนแน่นิ่งไร้ลมหายใจ


“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง!!”ร่างบางเดินเข้ามาก่อนจะใช้เท้าขวาเหยียบลงบนหน้าอกของพ่อบ้านคนสนิทก่อนจะชักดาบที่ฝังอยู่กลางอกแกร่งของพ่อบ้านหนุ่มออก


“นายน้อย!!”ฟีนี่ร้องอย่างตกใจ


“เซบาสเตียน หยุดทำเป็นเล่นได้แล้ว พื้นที่นอนอยู่น่ะ ไม่ได้สะดวกสบายนักหรอกนะ จะนอนอยู่ตรงนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันห๊ะ!!”จิเอลออกคำสั่งแต่ก็ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบกลับจากพ่อบ้านหนุ่ม
ร่างบางทรุดตัวลงนั่งคร่อมร่างของเซบาสเตียนไว้ ก่อนจะเรียกพ่อบ้านคนสนิทอีกครั้ง


“ไม่ได้ยินหรือไงเซบาสเตียน ผมบอกให้ลุก!!”มือเล็กทั้งสองข้างจับคอเสื้อของพ่อบ้านคนสนิทแน่น ดวงตาสีฟ้าคู่สวยเริ่มบ่งบอกถึงอาการสับสนวุ่นวายภายในสมองของมาสเตอร์ตัวน้อย


“เซบาสเตียน ตื่นเดี๋ยวนี้นี่คือคำสั่ง นายจะหักหลังผมไม่ได้นะ!!!”ร่างบางเริ่มขาดสติก่อนจะส่งมือเล็กๆไปปะทะเข้ากับใบหน้าของพ่อบ้านหนุ่มอย่างจัง

และพยายามเขย่าตัวเซบาสเตียนเพื่อหวังให้เขาฟื้น


“นายน้อย…”บัลโดพยาเรียกสติผู้เป็นนาย
ก่อนที่ร่างบางจะโน้มลงไปใกล้กับใบหน้าหล่อคมที่เปื้อนไปด้วยคราบเลือด มือเรียวลูบไล้ใบหน้าของพ่อบ้านหนุ่มเพียงเบาๆ


“ไม่ได้ยินคำสั่งของผมหรือไง ใครบอกให้นายตาย ผมไม่อนุญาต ไหนนายบอกว่าจะอยู่จนถึงวันสุดท้ายของผม ฟื้นสิ ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะเซบาสเตียน!!!”

ดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำใสๆซึมออกมา ก่อนที่เมลินจะเข้ามาดึงตัวผู้เป็นมาสเตอร์ออกมาจากร่างที่ไร้ลมหายใจของเซบาสเตียน

แต่จิเอลไม่ยอมกลับยึดเสื้อสูทตัวเก่งของเซบาสเตียนไว้แน่น


“ไม่ไป ไม่ นี่คือคำสั่ง นี่คือคำสั่ง!!”ร่างบางตะโกนสุดเสียงจนในที่สุดเข็มกลัดตราสัญลักษณ์ของตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์ก็หลุดออกจากหน้าอกของพ่อบ้านหนุ่มติดมือของจิเอลมา

………………………………………………..

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาได้มา ก่อนที่จะถูกเมลินดึงออกมาจากห้องรับแขกตรงนั้น มันคือฝันร้ายใช่มั้ย เป็นแค่ฝัน………..


แม้จะพยายามหลอกตัวเองกี่ครั้งกี่หน แต่ภาพที่เห็นมันบอกได้ดีว่าเซบาสเตียนได้จากเขาไปแล้ว


บัดนี้พระจันทร์ขึ้นมาแทนที่ดวงอาทิตย์ แสงของมันนวลตาสาดส่องเข้ามายังในห้องสลัวๆ


จั๊กจั่นส่งเสียงร้องเสียงดังระงมไปทั่วบริเวณชายป่าที่อยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ ช่างเป็นเสียงที่ฟังแล้ววังเวงพาลให้คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นอยู่เรื่อยไป


“รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้น ผมจะไม่ได้เห็นมันแล้วจริงๆเหรอ น้ำเสียงที่ดูเย้ยหยันคำพูดแต่ละคำที่เสียดแทงประชดประชัน มันจะไม่หวนกลับมาแล้วใช่มั้ย”บทละครโศกที่ยังคงดำเนินต่อไป โดยไม่มีวี่แววว่ามันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เลย


‘สิ่งที่สูญเสียไปแล้ว ไม่สามารถหวนกลับคืนได้’


“ไม่จริงหรอก เซบาสเตียน นายกำลังเล่นละครใช่มั้ย นายจะไม่เป็นอะไร นายจะตายได้ยังไงกัน”ร่างบางกำเข็มกลัดสัญลักษณ์ประจำตระกูลไว้แน่น


“ผมจะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีนาย”ดวงตาคู่สวยกำลังเอ่อไปด้วยน้ำใสๆ อีกกี่วันกี่คืนที่ข้างกายตรงนี้จะไม่มีเขาอยู่ หรือจะตลอดไปที่ไม่มีวันได้เห็นหน้าเขาอีกแล้ว ……


เสียงประตูไม้ถูกเปิดออกแสงไฟจากข่างนอกสาดส่องเข้ามายังห้องที่มืดมิด


“ผมบอกว่ายังไม่หิวไง ออกไปผมอยากอยู่คนเดียว!!!”ร่างบางตวาดใส่ผู้ที่เดินเข้ามายังห้องทำงาน


“ขออภัยขอรับ กระผมเห็นว่านายน้อยไม่ยอมทานอะไรเลย เลยทำดีฟพายแอปเปิ้ล กับชาสมุนไพรมาให้”เสียงนุ่มที่คุ้นเคยดังขึ้น


“ผมคงบ้าไปแล้วใช่มั้ย นายจากผมไปแล้ว แต่ผมกลับยังได้ยินเสียงนาย หึหึ”ร่างบางส่ายหน้าให้กับสิ่งที่ตนเองได้ยิน


ก่อนที่ร่างบางจะหันหน้ามาทางประตูที่มีแสงไฟสาดเข้ามา ก็พบกับร่างสูงที่เขาคุ้นเคยเข้ามาพร้อมกับรถเข็นที่เต็มไปด้วยของหวาน ใบหน้าอันหล่อคมถูกแสงจากเชิงเทียนกระทบ


ทำให้จิเอลแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง


“นะ นาย!!!”จิเอลอุทานขึ้น
พ่อบ้านหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นนาย ก่อนจะวางเชิงเทียนไว้ยังโต๊ะทำงาน และคุกเข่าลงต่อหน้าร่างบาง


“กระผมมาขอสิ่งที่อยู่ในมือนายน้อยคืนขอรับ”เซบาสเตียนที่กำลังคุกเข่าอยู่เอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มเบาๆให้ร่างบาง
จิเอลลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่แทบไม่มีทำให้ร่างบางล้มแต่เซบาสเตียนก็ปราดเข้ามาประคองคนตัวเล็กไว้ได้ทัน


“นายจริงๆด้วย หายไปไหนมา นายไปไหนมาเซบาสเตียน…”มือเรียวเล็กลูบเบาๆที่ใบหน้าอันหล่อคมของพ่อบ้านคนสนิท ไออุ่นแปลกๆที่คุ้นเคยบ่งบอกให้รู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน



“ทำแบบนี้ทำไม หลอกผมทำไม…รู้มั้ยว่าผมเป็นห่วง…”



“แล้วถ้ากระผมไม่ทำแบบนี้ กระผมจะรู้หรือขอรับว่านายน้อยเป็นห่วงและต้องการกระผมแค่ไหน”ร่างสูงกระตุกยิ้มเบาๆที่มุมปาก ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้น และพาไปยังห้องนอน


“อย่าไปไหนอีกนะ อย่าห่างจากตัวผมไปอีก”ร่างบางในชุดนอนสีขาวที่นั่งอยู่บนเตียงสี่เสาเอ่ยขึ้นก่อนจะติดเข็มกลัดประจำตระกูลที่อยู่ในมือไว้บนปกเสื้อของพ่อบ้านหนุ่มตามเดิม


“Yes my lord” พ่อบ้านหนุ่มรับคำสั่ง ก่อนที่ร่างบางจะโผเข้ากอดเซบาสเตียนโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว


ดวงตาสีเพลิงเบิกโพลงขึ้นน้อยๆ แต่ก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นและช้อนร่างของคนตัวเล็กขึ้นมาวางลงบนเตียงนอนเบาๆ


ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อคมได้รูปเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวานของผู้เป็นนาย……


‘แม้ไออุ่นของซาตานจะไม่สามารถทดแทนไออุ่นจากมนุษย์ด้วยกันได้ แต่ผมก็เชื่ออยู่เสมอ
ว่าเมื่อไหร่ที่มีเซบาสเตียนอยู่ข้างๆ เขาก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เสมอ’


[หลังจากนี้คุณพ่อบ้านจะทำอะไรไปจิ้นกันเอานะคะ โฮ่ะๆๆ]

........................
................................
...........................................
มันเป็นช็อตฟิคหลังจากที่อ่านCH41ของคุณพ่อบ้านน่ะค่ะ (อย่าเรียกว่าอ่านเลยเรียกว่าดูรูปภาพเอาดีกว่า เพราะอ่านยุ่นไม่ออก)แฮ่ๆๆ
แต่งอิงจากแชปเตอร์ล่าสุดมาลงให้อ่านกันเล็กๆน้อยๆน่ะค่ะ แค่ลองคิดดูว่าถ้านายน้อยไม่มีเซบาสเตียนนายน้อยคงจะเศร้าน่าดู
ตอนสุดท้ายเซบาสเตียนจะทำอะไร ให้ท่านผู้อ่านจิ้นกันเอานะคะ โฮ่ะๆๆ อ้อ ฝากฟิคเรื่องหลัก Yes my loveกับ prince[ss] yakuza
แล้วใครที่อยากอ่านฟิคแนว only you to night อีกไม่นานรับรองว่าได้อ่านแนวsmแน่ๆค่ะ ฝากด้วยนะคะ

กินสุกี้ไป น้ำตาจะไหลไป น้องเอ้ยยย (สุกี้เผ็ดค่ะ น้ำตาเลยไหล 555+)

ประโยค ‘แม้ไออุ่นของซาตานจะไม่สามารถทดแทนไออุ่นจากมนุษย์ด้วยกันได้ แต่ผมก็เชื่ออยู่เสมอ
ว่าเมื่อไหร่ที่มีเซบาสเตียนอยู่ข้างๆ เขาก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เสมอ’
.
.
.
อยากได้ไออุ่นจากเซบาสเตียนมั่งเน้อออ ~ >.<

แต่ไม่อยากให้ชิเอลต้องเศร้าเลย T^T
อาจารย์โทโบโซ รีบๆมาต่อตอนที่ 42 ได้แล้ววววว ว ว >O<

Isischan พิมพ์ว่า:

กินสุกี้ไป น้ำตาจะไหลไป น้องเอ้ยยย (สุกี้เผ็ดค่ะ น้ำตาเลยไหล 555+)

ประโยค ‘แม้ไออุ่นของซาตานจะไม่สามารถทดแทนไออุ่นจากมนุษย์ด้วยกันได้ แต่ผมก็เชื่ออยู่เสมอ
ว่าเมื่อไหร่ที่มีเซบาสเตียนอยู่ข้างๆ เขาก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เสมอ’
.
.
.
อยากได้ไออุ่นจากเซบาสเตียนมั่งเน้อออ ~ >.<

แต่ไม่อยากให้ชิเอลต้องเศร้าเลย T^T
อาจารย์โทโบโซ รีบๆมาต่อตอนที่ 42 ได้แล้ววววว ว ว >O<

อ๊ากอยากกินสุกี้มั่งจังค่ะพี่โบ (เกี่ยวมั้ย ฮะๆๆ)แต่งเพราะตัวเองอยากได้ไออุ่น อ๊ากก บ้าจริงๆ
รออาจารย์มาต่อแชปเตอร์42อย่างใจจดใจจ่อเหมือนกันค่ะ

เซบาสจังก็แกล้งจิเอลไปได้อ่ะนะ

=________________=

อย่าให้ถึงคราวจิเอลเอาคืนบ้างล่ะ
555

แนะ คนเราแกล้งนายน้อยนินะ เซบาสใจร้าย ปล่อยให้
นายน้อยอดข้าวไปตั้งหลายวันนะเนี่ย แง่ม ๆๆๆ ก็นะออก
แนวไม่เห็นหน้าเจ้าทานข้าวไม่ลงสินะคุณหนูจิเอล ฮ่า ๆ
แต่ว่ามันซึ้งโฮก ๆ เลยนะเนี่ย สุดท้ายเซบาสก็แกล้งตาย
นะเอง โธ่ พ่อคุณแค่นี้นายน้อยก็แค่ซึนนิด ๆๆ ไม่ยอมบอก
ความในใจ แต่มันก็ได้หมายความว่านายน้อยไม่ได้รักนินะ
ฮ่า ก็เลยต้องลงทุนแกล้งซะขนาดนี้เลย หึหึ

น่ารักที่สุด นายน้อยที่แสนบอบบาง ทำไมน่ารักอย่างนี้

เซบาสจัง ทำกับจิเอลได้ลงคอ แต่ก็นะ ท่านพ่อบ้านปีศาจ จะตายได้ไง

ต้องอยู่รับใช้(หัวใจ)นายน้อยอีกนาน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆๆๆ น่ารัก

เซบาสนี่ก็น้ออ อ (- -' )
แกล้งได้แม้กระทั่งชิเอล =[]=

อ่านฟิคไป ข้าพเจ้าแทบจะเอาหัวโขกคอมตาย
สงสารชิเอลจับใจ~ TT.

จิ้นต่อค่ะๆ

คู่นี้น่ารักมากมาย

ชอบๆๆ


‘แม้ไออุ่นของซาตานจะไม่สามารถทดแทนไออุ่นจากมนุษย์ด้วยกันได้ แต่ผมก็เชื่ออยู่เสมอ
ว่าเมื่อไหร่ที่มีเซบาสเตียนอยู่ข้างๆ เขาก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เสมอ’

^
^
^

ชอบประโยคนี้อ่าค่ะ

ไม่ขอจิ้นต่อดีกว่า

จบแบบนี้ผมว่าน่ารักดีอยู่แล้ว

คุณพ่อบ้านน่าหมั่นไส้มากมาย [ได้ข่าวว่าหมั่นไส้มานานแล้ว]

ชิเอลน่าร๊ากที่สุด

ไรท์เตอร์พยายามเข้านะฮะ

"แม้ไออุ่นของซาตานจะไม่สามารถทดแทนไออุ่นจากมนุษย์ด้วยกันได้ แต่ผมก็เชื่ออยู่เสมอ
ว่าเมื่อไหร่ที่มีเซบาสเตียนอยู่ข้างๆ เขาก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เสมอ"

ขอนี้สิ่ปลื้มมมมมมมมมมมม

นายน้อยน่ารักจัง อ่านไปซึ้งไป

แฟนฟิคนี้ทำเหมือนกับว่าปีศาจก็มีหัวใจ...