Part : 3 Recoup
ยามเย็นที่แสงแดดเริ่มจางหายไป พระอาทิตย์กำลังบอกลาขอบฟ้าสีสวยในไม่ช้านี้ สายลมที่โบกโบยพาให้ชายยูคาตะสีดำขลับพลิ้วไหว นาฬิกาแบบพกพาสไตล์อังกฤษถูกเปิดขึ้นเพื่อดูเวลา
“สี่โมงห้าสิบเก้านาที”ร่างสูงก้มมองนาฬิกาที่อยู่ในมือแล้วปิดมันลง ก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้ใหญ่
ยอดหญ้าเขียวชอุ่มพลิ้วไหวคล้ายเกลียวคลื่นไปตามแรงลมที่วูบไหว เซบาสเตียนหยุดฝีเท้า ณ บริเวณใจกลางลานกว้างและกวาดสายตามองออกไปจนสุดทาง
ลมเย็นเฉียบโฉบผ่านใบหน้าจนชา เค้าเห็นชายฉกรรจ์ในชุดซามูไรประยุกต์ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม รายล้อมด้วยหมู่บริวารในชุดสูทสีดำ
แต่สิ่งที่ดึงเอาทุกอย่างไปจากตัวของเค้าจนเบาหวิวได้ในพริบตาคือร่างบางๆของมาสเตอร์ตัวน้อยที่เต็มไปด้วยรอยแผลและรอยฟกช้ำ
เพียงแว๊บเดียวที่ประสานสายตาเข้าด้วยกัน หัวใจของเขาก็ร่วงหายไป ลมเย็นเยือกปะทะช่องโหว่ตรงหน้าอกซ้ายจนปวดปลาบไปถึงกระดูก
“ตรงเวลาเป๊ะเลยนะ คิดอยู่แล้วเชียวว่าแกต้องมา”
“นี่ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นยามาดะ พ่อบ้านของตระกูลคุโรดะใช่มั้ย หึหึ”เสียงชายหนุ่มในชุดซามูไรประยุกต์พูดขึ้น
“จะขอบคุณมาก ถ้าจะกรุณาเรียกกระผมว่า เซบาสเตียน”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อร้าย
“จองหอง อวดดีเหมือนเจ้านายแกไม่มีผิด”
“คุโรดะ แกคิดผิดรึเปล่า ที่ส่งพ่อบ้านกระจอกๆแบบนี้มาต่อรองกับฉัน รังแต่จะเอาชีวิตมาทิ้งซะเปล่าๆ ฮ่าๆๆๆ”ชายวัยกลางเดินเข้าไปบีบคางมนๆของคนหน้าหวานอย่างรุนแรง และระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา
“งั้นหรือขอรับ ใครกันแน่ที่จะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่”เสียงเย็นยะเยือกไร้ซึ่งความปราณีดังขึ้นจากพ่อบ้านหนุ่ม
“อย่าคิดว่าแกคนเดียว จะช่วยไอ้เด็กนี่ออกไปได้ ไปตามรับใช้กันในชาติหน้านู่นไป!!!”
“กระผมเฝ้ารอที่จะได้เจอนายน้อยมาตั้งนาน คิดว่าจะปล่อยให้พวกคุณพรากนายน้อยไปจากกระผมอีกหรือขอรับ”
“พูดเรื่องบ้าอะไร ไม่เห็นจะเข้าหูซักนิด หุบปากแล้วมาทำตามข้อตกลงจะดีกว่าส่งหนังสือมอบอำนาจมาแลกกับชีวิตนายแก”ชายวัยกลางคนยื่นข้อเสนอ
“ของแบบนี้จะให้กันง่ายๆแบบนั้นเลยหรือขอรับ”
“ส่งมา!!!ถ้าไม่อยากให้นายแกตาย”ดาบคมจ่ออยู่ที่คอของคนตัวเล็ก
“เล่นสกปรกนี่ขอรับ กฎของยากูซ่าเค้าไม่ฆ่าตัวประกันหรอกนะ”รอยยิ้มอย่างผู้มีชัยผุดขึ้นที่ใบหน้าหล่อคม
“ฉันไม่สน ก็ไอ้เด็กนี่มันเป็นนายแก ยามาดะ ถ้าไม่อยากให้มันตายก็รีบส่งมาซะ!!!”ชายในชุดซามูไรตะคอกเสียงใส่
แต่ทว่าการก้าวเดินของเซบาสเตียนยังมั่นคง
“เซบาสเตียน ช่วยอยู่ข้างๆผมก่อน”
“ไม่ว่าเมื่อไหร่ กระผมก็อยู่ข้างนายน้อยเสมอ”
“จะปกป้องผู้เป็นนาย ถึงแม้จะต้องตายก็ตาม”
เสียงในวันวานปะทะเข้ามาในโสตประสาทของเซบาสเตียน
เซบาสเตียนดึงดาบคาทานะออกจากฝัก คมดาบวาววับวาดขึ้นเหนือศีรษะ เกิดเป็นเสียงแหวกอากาศดังก้องไปทั่วบริเวณ
“แกแน่ใจนะ?”
เสียงฉับแหวกม่านอากาศแข่งกับเสียงลมหวิดหวิวดังเสียดหู คมมีดพุ่งปราดไปตามแนวลม ลำแขนของเซบาสเตียนเหยียดตรงพอดีกับที่ปลายโลหะแหลมขนาดสามชาคุจมหายไปกับผิวเนื้อ โลหิตข้นสาดกระจายเกาะตามยอดหญ้า เพียงไม่กี่วินาทีลูกสมุนในชุดสูทสีเข้มก็ล้มพับลงไปกองกับพื้น
ทันทีการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันทันใดก็เกิดขึ้น เซบาสเตียนเคลื่อนไหวเร็วราวกับลมพัด คมดาบยาวแหวกอากาศดังเฟี้ยวฟ้าวอยู่ทั่วบริเวณ
ดวงตาสีเพลิงแข็งกร้าวปราดมองไปรอบตัวเพื่อหาเหยื่อรายต่อไป ข้างๆเป็นจิเอลที่เค้ารักษาชีวิตเอาไว้ได้
สายตาจับจ้องศัตรูรอบทิศไม่ให้คลาดตา
“เก่งดีนี่ยามาดะ รวดเร็วปานสายลม แต่แกจะไปได้อีกซักแค่ไหนกัน ฮึ!!?”
“เป็นถึงพ่อบ้านแห่งตระกูลคุโรดะทั้งที ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้แล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะขอรับ”เสียงเรียบพูดขึ้นโดยไม่สะทกสะท้าน
“ปากดีนัก แกทั้งคู่เตรียมตัวตายได้เลย ย๊าส์.....”ชายในชุดซามูไรถือดาบยาววิ่งตรงเข้ามาหมายจะปลิดชีพร่างสูงในชุดยูคาตะสีดำและคนตัวเล็กที่นอนสลบอยู่ข้างๆ
เสียงฉาดดังก้องในโสตประสาท พร้อมกับเลือดสีข้นสาดกระจายไปทั่วบริเวณกลิ่นคาวชวนน่าอาเจียนคละคลุ้งไปทั่ว
สิ้นเสียงฟาดฟัน เพียงห้าวินาทีให้หลัง ร่างของชายในชุดซามูไรประยุกต์ก็ขาดครึ่ง ดวงตาถลนเบิกโพลงขึ้น และสิ้นลมหายใจลงทันทีที่ปลายคาทานะถูกเก็บเข้าฝักตามเดิม ทั่วทุกอณูบริเวณลานกว้างบัดนี้ถูกชโลมไปด้วยสีเลือดแดงฉาน
ร่างสูงเดินเข้าไปประคองร่างบางที่นอนสลบไม่รู้สึกตัวขึ้นมาไว้บนตัก
“เป๊าะ”เพียงแค่ดีดนิ้ว เชือกเส้นหนาที่พันธนาการร่างบางเอาไว้ก็หลุดออกจนหมด
ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าสวยของคนในอ้อมแขนจะเปิดขึ้นช้าๆ
“เซ-บาส-เตียน ผม..”เสียงแผ่วเบาของร่างบางเอ่ยขึ้น
“อย่าพึ่งพูดอะไรเลยขอรับ กลับบ้านเราเถอะขอรับ^^”รอยยิ้มแสนอบอุ่นถูกส่งให้คนตรงหน้าได้อุ่นใจ ก่อนที่หน้าหวานจะหลับตาลงในอ้อมแขนเซบาสเตียนอีกครั้ง
ร่างสูงลุกขึ้นยืนและก้าวเดินต่อไป พลางมองดวงหน้าที่งามราวหญิงสาวในอ้อมแขนที่หลับไปเพราะพิษไข้และความเจ็บจากบาดแผล
“สัญญาเป็นเครื่องหมายที่ตราไว้ว่า ซาตานจะไม่ทอดทิ้งผู้ถือสัญญา ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป” ร่างสูงเดินหายลับไปจากบริเวณวัดเซนโซจิ พร้อมกับท้องฟ้าที่เปลี่ยนเป็นสีส้มแก่
ในขณะที่ร่างบางลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่า ถึงหน้าบ้านของตนเองซะแล้ว
“ตื่นแล้วหรือขอรับนายน้อย ซักครู่ กระผมจะเตรียม นมร้อนใส่น้ำผึ้งให้นะขอรับ^^”รอยยิ้มเบาๆแต่สามารถทำให้ใจได้อบอุ่น แค่เพียงมีเซบาสเตียนอยู่ข้างๆก็รู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก......แค่เซบาสเตียน คนเดียว ก็พอ......
............................................
.................................
.............................................
........................................................
part.3 มาเสิร์ฟแบบไม่รอช้า วิ่งวุ่นกับฟิค2เรื่อง เหนื่อย (หอบ แฮ่กๆๆ) 555+
ยังไงก็ต้องสู้ๆเพื่อท่านผู้อ่านค่ะ^^ อาวุธใหม่แบบฉบับแดนอาทิตย์อุทัย สะใจไม่น้อย หุหุ ในที่สุดก็ได้จิเอลสุดที่รักคืน คิคิ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ
