The Miracle Of Love [Sebastian X Ciel]

ณ ดินแดนแห่งแสงสว่างอันห่างไกลจากโลกมนุษย์ ดินแดนที่ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้นอกจากผู้วิเศษ

ทุ่งกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์กำลังเบ่งบานต้อนรับแสงจากเบื้องบน เหล่าแมลงน้อยใหญ่ต่างพากันดอมดมกลิ่นหอมของดอกไม้ในทุ่งกว้าง ช่างงดงามราวกับกำลังหลับฝัน……

ใช่แล้ว ช่างงดงาม ถ้าหากนี่เป็นฝัน ก็คงเป็นฝันที่ทำให้ไม่อยากตื่นขึ้นจากนิทรา………

หาใช่เพียงดอกไม้เหล่านั้นที่งามไม่ หากแต่ยังมีเจ้าของปีกสีขาวบริสุทธิ์นั่งอยู่ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้นั่น

เส้นผมสีเข้มปลิวเบาๆตามสายลมที่พัดผ่าน ดวงตาสีสวยราวกับท้องทะเลลึกส่องประกายงดงามไม่แพ้แสงสว่างจากเบื้องบน………

“ชิเอล~~ ท่านวินเซนต์ให้มาตามจ้ะ^^”เด็กสาวผมทองวิ่งมาตามทางที่ทอดยาวไปสู่วิหารแห่งแสงสว่าง

“ต้องกลับแล้วเหรอ ลิชชี่”บุตรชายของผู้ปกครองวิหารแห่งแสงสว่างถามขึ้นพร้อมกับยกดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ขึ้นมาดม

“ชิเอลล่ะก็ เป็นแบบนี้ทุกทีเลยนะ รีบกลับเถอะพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้นี่ ไปกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวท่านวินเซนต์จะรอนาน^^”

เอลิซาเบธจูงมือชิเอลวิ่งไปตามทางยาวๆซึ่งทอดไปไกลสุดสายตา ก่อนที่ปีกสีขาวจะกางออกเพื่อโบยบินขึ้นไปยังวิหารแห่งแสงสว่าง

ในมุมหนึ่งของทุ่งกว้างชายหนุ่มในชุดสีดำเฝ้ามองผู้มาจากแสงสว่างที่ค่อยๆห่างออกไปจนลับตา

ดวงตาสีเพลิงเหลือบมองดอกกุหลาบสีขาวในมือ พลางจุมพิตเบาๆลงบนดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์นั่น

หากแต่กลีบกุหลาบสีขาวน่าทะนุถนอมแปรเปลี่ยนเป็นสีดำขลับและร่วงโรยไปในทันที

ใบหน้าหล่อคมเย็นชาหากแต่ดวงตากลับเศร้าหมองอย่างไม่สามารถปกปิด

ปีกสีดำขลับกางออกและโบยบินกลับไปยังเบื้องล่างใต้โลกมนุษย์……ณ ที่แห่งนั้นคือวิหารสีนิล ดินแดนแห่งความมืดมิด ที่อยู่อาศัยของเหล่าปีศาจ

“ท่านเซบาสเตียน กลับมาแล้วหรือคะ?”

“มีอะไรงั้นเหรอเซเบอร์?”

ฝีเท้าของราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงเซเบอร์น้องสาวต่างมารดา

“ไปที่นั่นมาอีกแล้วสิคะ ทำไมท่านถึงไม่ยอมรับซักทีว่าพวกเรากับชาวสวรรค์และพวกที่วิหารแสงสว่างนั่นไม่มีทางจะไปด้วยกันได้ ความมืดมิดกับแสงสว่างน่ะ มันไปด้วยกันไม่ได้หรอกนะคะ”

“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเจ้า”เซบาสเตียนปรายตามองอย่างไม่พอใจ ดวงตาสีเพลิงทอประกายดุดัน

และเพียงเสี้ยววินาทีสั้นๆอีกาตัวใหญ่ก็ปรากฏขึ้นก่อนจะบินหายไปในวิหารสีดำทมิฬ

‘ทำไมท่านถึงไม่หันมามองข้าบ้าง…ท่านเซบาสเตียน’

“นั่นสินะ…เมื่อไหร่ที่เจ้าจะมองเห็นข้า…ชิเอล…”เจ้าของใบหน้าหล่อคมนั่งมองภาพเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักในชุดสีขาวสะอาดโลดแล่นอยู่ในกระจกวิเศษ

ร่างสูงเปิดกล่องไม้สีเข้มใบเล็กๆออก แสงสีม่วงส่องประกายออกมาจากด้านในทันที

“ตราแห่งพันธะสัญญา…”

……………………………………………………………

“ชิเอลลูกรัก ไปอยู่ที่ทุ่งกุหลาบมาอีกแล้วสินะ”ผู้เป็นพ่อซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์ถามขึ้นเมื่อเห็นลูกชายผู้เป็นที่รักกลับมาพร้อมกุหลาบสีขาวช่อโต

“ครับท่านพ่อ ข้าชอบที่นั่น^^”

“จริงๆพ่อไม่อยากให้เจ้าใช้เวลาทั้งวันอยู่ที่นั่นหรอก อาณาเขตของดินแดนเรา เมื่อพ้นทุ่งกุหลาบไปแล้วมันอันตรายมาก เราไม่รู้ว่าอะไรกำลังเฝ้ามองเราอยู่บ้าง

พ่อไม่อยากให้เจ้าต้องแปดเปื้อนมากไปกว่านี้”

วินเซนต์มองลึกลงไปในดวงตาอีกข้างของลูกชาย

“ครับท่านพ่อ ข้าจะระวัง”ชิเอลเอามือเล็กๆขึ้นมาสัมผัสดวงตาข้างขวาซึ่งมีสัญลักษณ์บางอย่าง

“ไปเถอะ พ่อจะพูดแค่นี้ล่ะ”เมื่อวินเซนต์ผู้ปกครองดินแดนแห่งแสงสว่างพูดจบก็เดินจากไปท่ามกลางการเคารพจากเหล่าผู้วิเศษบนดินแดนนั้น

“อะไรกันที่ท่านพ่อบอกว่าน่ากลัว ข้ายังไม่เคยได้พบสักที…”

ในโลกที่มีแต่ความสวยงามและความสงบ ชิเอลยังคงไม่รู้จักว่าสิ่งที่น่ากลัวนั้นเป็นอย่างไร……

และแล้ววันหนึ่งโชคชะตาก็นำพาให้แสงสว่างมาพบกับความมืดมิด…………

ร่างบางออกเดินไปตามทุ่งกว้างๆอย่างเคย ฝีเท้าเล็กๆก้าวตามผีเสื้อสีสวยตัวหนึ่งไปจนถึงอาณาเขตที่เชื่อมต่ออีกโลก ทันใดนั้นร่างสูงในชุดสีดำขลับก็ปรากฏกายขึ้น

เส้นผมสีดำราวกับรัตติกาลวูบไหวไปตามแรงลมที่เข้ามาปะทะ ดวงตาสีเพลิงที่ดูน่ากลัวแต่ก็อ่อนโยนไปในเวลาเดียวกัน

รู้สึกคุ้นตาเหมือนรู้จักมานาน แต่นึกไม่ออกว่าเคยพบที่ไหน………

“ออกมาไกลมากแล้ว รู้รึเปล่าว่ามันอันตราย”เสียงนุ่มๆน่าฟังกล่าวทักทายสำหรับการพบกัน…อีกครั้ง

“เอ่อ…เรารู้จักกันรึเปล่า?”เสียงหวานถามขึ้นและมีท่าทีประหลาดใจเล็กน้อยกับชายหนุ่มตรงหน้า

“ยินดีเหลือเกินที่ได้พบเจ้า…ชิเอล~~”

“ท่านรู้จักชื่อข้าด้วยเหรอ ดูแล้วท่านคงไม่ใช่คนที่วิหารหรือว่าจะมาพบท่านพ่อ?”ชิเอลยิ่งประหลาดใจเมื่อคนตรงหน้าเรียกชื่อของตนเองออกมาได้ถูกต้อง

“……”ชายหนุ่มรูปงามไม่ตอบ หากแต่ส่งกุหลาบสีขาวดอกหนึ่งให้ร่างบางตรงหน้า

“ชิเอล~~อยู่ที่ไหนเหรอ กลับวิหารกันเถอะ”เสียงของเอลิซาเบธเรียกหา เมื่อชิเอลหันกลับมาก็พบว่ากุหลาบสีขาวดอกนั้นตกอยู่ที่พื้น ไร้วี่แววของชายหนุ่มชุดดำเมื่อครู่

“ชิเอล กลับกันเถอะ^^”

“อื้ม……แปลกจังหายไปไหนนะ”

“อะไรเหรอชิเอล”

“ไม่มีอะไรหรอกลิชชี่ กลับกันเถอะ”ร่างบางก้มลงเก็บดอกกุหลาบสีขาวที่ชายผู้นั้นทำตกไว้ก่อนจะกลับขึ้นไปยังวิหาร

“เราควรจะไปขอบคุณเค้าเรื่องกุหลาบนี่ดีไหมนะ แค่ไปพบเค้าเพื่อขอบคุณคงจะไม่เป็นไร”

‘เหมือนเคยพบที่ไหนมาก่อน……เมื่อนานมาแล้ว……นานมากจริงๆ’

เมื่อครั้งก่อนเป็นเวลาเนิ่นนานหลายพันปี ดินแดนวิเศษสามแห่งเชื่อมต่อกันเพื่อคอยปกป้องโลกมนุษย์

ครั้งหนึ่งบุตรชายผู้เป็นที่รักของราชาปีศาจออกเที่ยวเล่นไปในทุ่งดอกไม้ต้องห้าม จนได้พบกับหญิงสาวนางหนึ่ง รูปร่างหน้าตาของนาง งดงามราวกับนางสวรรค์

เมื่อแรกพบ….ชิเอล สาวงามซึ่งเป็นบุตรีของดินแดนที่เรียกว่าสวรรค์ เซบาสเตียนก็หลงรักนางทันที

ชิเอลเองก็นึกชอบพอ บุตรชายของราชาปีศาจตั้งแรกเห็นเช่นกัน

สิ่งที่เรียกว่าความรักจึงก่อตัวขึ้น

แต่มันก็เป็นรักต้องห้าม……

รักแม้รู้ดีว่า มันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากสำหรับปีศาจกับชาวสวรรค์

กาลเวลาผ่านพ้นไปไม่นาน เมื่อราชาปีศาจจากไป บุตรชายอันเป็นที่รักนามว่า เซบาสเตียน จึงปกครองอาณาจักรของปีศาจและวิหารสีนิลแทนผู้เป็นพ่อ

“ท่านเซบาสเตียน เมื่อท่านเป็นผู้ปกครองวิหารสีนิลนี้แล้ว ท่านก็ควรจะมีคู่ครองนะขอรับ ข้าคิดว่าท่านเซเบอร์น่าจะขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งนี้มากที่สุด”

“ขอบใจสำหรับคำแนะนำชาลี แต่ข้ามีคนที่รักอยู่แล้ว”

“หญิงสาวคนใดในวิหารสีนิลหรือขอรับ”องครักษ์คนสนิทถามขึ้น

“เปล่า นางเป็นบุตรีของชาวสวรรค์…”

“ชาวสวรรค์!!! แต่มันเป็นเรื่องต้องห้ามนะขอรับท่านเซบาสเตียน”

“ข้ารู้ แต่ข้ารักนางเหลือเกิน และข้าคงรักใครไม่ได้อีกนอกจาก นาง”

‘นางสวรรค์งั้นเหรอ ที่ทำให้ท่านเซบาสเตียนปฏิเสธข้า’

เรื่องนี้ทำให้เซเบอร์น้องสาวต่างมารดาซึ่งหลงรักเซบาสเตียนไม่พอใจ จึงนำความไปบอกแก่เวอร์ชู่ผู้ปกครองดินแดนสวรรค์อันศักดิ์สิทธิ์

“ไปตามชิเอลมาหาข้าที่ห้องโถง บอกนางว่าข้ามีคนสำคัญจะแนะนำให้นางรู้จัก”

เมื่อชิเอลมาถึงผู้เป็นบิดาจึงแนะนำ วินเซนต์ชายหนุ่มรูปงามผู้ปกครองดินแดนแห่งแสงสว่างให้นางรู้จัก

และบอกว่าจะให้นางแต่งงานกับวินเซนต์ทันทีในวันที่สายรุ้งจากสวรรค์ทอดยาวลงไปถึงดินแดนแห่งแสงสว่าง

วินเซนต์หลงรักนางในทันทีเมื่อแรกเห็น หากแต่ในใจชิเอลไม่มีที่เหลือให้ใครอีกแล้วนอกจากเซบาสเตียน ราชาปีศาจแห่งวิหารสีนิล

นางร้อนใจมากเมื่อรู้ว่าจะต้องแต่งงานกับคนที่ตนไม่ได้รัก และเวลาที่สายรุ้งจะทอดยาวลงไปยังเบื้องล่างก็ใกล้เข้ามาทุกที

“ข้ารักใครไม่ได้อีกแล้ว ถ้าคนที่ข้าต้องแต่งงานด้วยไม่ใช่เซบาสเตียน ข้ายอมตายเสียดีกว่า”

“พูดอะไรแบบนั้นคะท่านชิเอล ท่านเซบาสเตียนเป็นราชาปีศาจ ความรักครั้งนี้เป็นรักต้องห้ามนะคะ”นางสวรรค์คนสนิทพูดขึ้น

‘ข้าจะทำยังไงให้ได้อยู่กับท่าน…เซบาสเตียน’

หงส์สีขาวถูกปล่อยออกจากหอคอย เพื่อนำสารไปส่งยังวิหารสีนิล ท่ามกลางพายุฝนที่กำลังก่อตัวราวกับจะเกิดอาเพศ

…………………………………………………………

ร่างสูงยืนอยู่บนหอคอยเฝ้ามองขึ้นไปบนฟ้าอย่างไร้จุดหมาย หากแต่วันนี้ท้องฟ้าหม่นหมองไม่สดใสเช่นทุกวัน

‘ถ้าวันที่ข้ากำลังเศร้าใจ วันนั้นท้องฟ้าก็จะกลายเป็นสีหม่นไม่สดใส’

‘หากเป็นเช่นนั้น ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าต้องเศร้าใจ’

‘ชิเอล ข้ารักเจ้า’ร่างสูงกล่าวก่อนจะลูบใบหน้าหวานแล้วส่งมอบจุมพิตเบาๆไว้ที่ริมฝีปากของนาง

‘สัญญากับข้านะ ว่าท่านจะรักข้าตลอดไป’

‘ข้าให้สัญญาว่าจะรักเจ้าคนเดียวตลอดไป และไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ไหน ถ้าเจ้าต้องการ ข้าจะบินไปหาทันที’

ทันใดนั้นหงส์สีขาวก็บินลงมาเกาะที่หอคอยแห่งวิหารสีนิล และเป็นไปตามที่เซบาสเตียนคาดไว้ หญิงสาวผู้เป็นที่รักของตนกำลังทุกข์ใจอย่างมาก

“นางกำลังทุกข์ใจ ข้าจะต้องออกไปหานาง”

ปีกสีดำกางออกและโบยบินออกไปโดยไม่รอช้า แม้ว่าพายุลูกใหญ่กำลังเข้ามาใกล้ทุกขณะ

“เซบาสเตียน~~”ร่างบางโผกอดชายหนุ่มในชุดสีดำขลับทันทีที่เขาปรากฏตัว ใบหน้างดงามเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

“ข้าจะทำยังไงดี ข้าไม่อยากแต่งงานกับคนอื่น ข้ารักท่าน รักท่านคนเดียว”

“ข้าก็รักเจ้ามากนะชิเอล”

“ถึงจะรักกันยังไง มันก็เป็นไปไม่ได้!!!”เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางสายฟ้าที่ฟาดลงมาอย่างพิโรธโกรธา

เวอร์ชู่และวินเซนต์รู้ล่วงหน้าจากจดหมายที่ชิเอลฝากไปกับหงส์ขาวตัวนั้นและตามนางมายังทุ่งกุหลาบแห่งนี้

“ท่านพ่อ ท่านวินเซนต์!!! ปล่อยให้ข้าไปกับท่านเซบาสเตียนเถอะ”

“คนที่เจ้าต้องแต่งงานด้วยมีแค่ท่านวินเซนต์เท่านั้น ทหารไปพานางกลับขึ้นไปกับข้าเดี๋ยวนี้”เวอร์ชู่ออกคำสั่งให้เหล่าทูตสวรรค์ไปพาตัวชิเอลกลับมา

“ปีศาจน่ะไม่คู่ควรกับคนของสวรรค์หรอกเซบาสเตียน”วินเซนต์พูดขึ้น

“ไม่!!!ข้ารักท่าน~~เซบาสเตียน ข้าจะรักท่านคนเดียวไปจนวันตาย”เสียงร้องไห้คร่ำครวญปานจะขาดใจเมื่อต้องจากกับชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก

สองมือจับกันแนบแน่นแต่ในที่สุดก็ไม่อาจต้านทานคำสั่งอันศักดิ์สิทธิ์ของผู้ปกครองสวรรค์ได้

และนั่นเป็นเป็นฉนวนครั้งใหญ่ที่ก่อให้เกิดสงครามในโลกของผู้วิเศษ

“จับนางไปขังไว้จนกว่าจะถึงวันที่สายรุ้งทอดยาวลงไปบนดินแดนแห่งแสงสว่าง”เวอร์ชู่ผู้เป็นบิดาออกคำสั่ง

ชิเอลจึงถูกจับไปขังไว้ในวิหารกลางน้ำที่ถูกกางไว้ด้วยข่ายมนต์อันแน่นหนาตามคำสั่งของเวอร์ชู่

หลายต่อหลายครั้งที่เซบาสเตียนพยายามทำลายข่ายมนต์เพื่อให้ได้พบนางผู้เป็นที่รัก แต่ทุกครั้งข่ายมนต์ที่ถูกกางไว้ก็ทำให้ผู้ที่ตั้งใจบุกรุกได้รับบาดแผลทุกครั้งไป

“ข้าต้องทำยังไง เพื่อให้ได้พบเจ้า ชิเอล……~~”

และในวันที่เกิดโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ท่ามกลางพายุฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไร้ความปราณี เสียงสายฟ้าฟาดลงมาโดยไม่มีวี่แววว่าจะหยุดลง

บุตรีแห่งสรวงสวรรค์ได้ตั้งจิตแน่วแน่ก่อนจะใช้พลังทั้งหมดที่ตนมีสร้างตราพันธะสัญญาอย่างหนึ่งขึ้น

“สิ่งที่ข้าปรารถนา ก่อนที่ตัวข้าจะสูญสลายไป ไม่ว่าจะอีกกี่ชาติกี่ภพ จะเป็นชายหรือหญิง ไม่ว่าข้าจะไปอยู่ที่ใดแคว้นใด

ข้าจะไม่มีวันรักใครอื่นนอกจากท่านเซบาสเตียน!!! จะอีกกี่ร้อยกี่พันปี ข้าก็จะรักเพียงชายผู้นั้นตลอดไป และหากวันใดที่ข้าได้กลับมา

ขอให้ตราแห่งพันธะสัญญานี้ส่องแสงให้ผู้เป็นที่รักของข้ารับรู้…”

“ข้ารักท่าน เซบาสเตียน…~~” ประโยคสุดท้ายที่สาวงามแห่งสวรรค์ทิ้งไว้

ก่อนที่นางจะสลายกลายเป็นเพียงกลีบกุหลาบสีขาวล่องลอยไปบนฟากฟ้าและกลายเป็นผุยผงในที่สุด

เหลือเพียงจดหมายและตราแห่งพันธะสัญญาซึ่งเปรียบเสมือนเป็นตัวแทน ส่งไปยังวิหารสีนิลพร้อมกับหงส์สีขาว

“ท่านเซบาสเตียน!!!”ชาลีองครักษ์คนสนิทวิ่งเข้ามาพร้อมกับหงส์สีขาว

“รีบเอามันมาให้ข้า”เซบาสเตียนรีบผลุนผันลุกขึ้นหากแต่แผลที่ถูกมนต์ของชาวสวรรค์ยังไม่สมานดีทำให้เจ็บปวดมากขึ้นไปอีก

“ค่อยๆลุกขอรับ”ชาลีปราดเข้าไปประคองผู้เป็นราชา

“ไม่จริง มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง ไม่!!!!!”เสียงกึกก้องดังไปทั่ววิหารแห่งความมืดมิด

เหล่าอีกาแตกรังบินว่อนไปทั่ว ลมพายุพัดแรงราวกับฟ้าจะถล่ม แลเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะดับสิ้น

เมื่อรู้ว่าหญิงสาวผู้เป็นที่รักสุดหัวใจได้กลายเป็นเพียงเถ้าธุลี

“ทำไม เจ้าถึงไม่รอข้า ชิเอล…”

ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเข้าเกาะกุมหัวใจราวกับว่ากำลังถูกมีดเป็นพันเล่มทิ่มแทง หลายต่อหลายครั้ง

น้ำตาที่ไหลลงมาอย่างสุดจะอดกลั้น ทุกหยดหยาดแทบกลายเป็นสายเลือด

การจากไปของชิเอล บุตรีแห่งสรวงสวรรค์ทำให้ผู้เป็นพ่อและผู้ปกครองดินแดนแห่งแสงสว่างเสียใจไม่แพ้กัน

ทั้งสองดินแดนต่างตราหน้าราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ว่าเป็นเหตุที่ทำให้ นางต้องจากไป

นับตั้งแต่วันนั้น ดินแดนทั้งสามจึงแยกจากกันโดยสิ้นเชิง

ณ ทุ่งกุหลาบแห่งเดิม ชิเอลบุตรชายแห่งดินแดนแสงสว่างมาเฝ้ารอชายหนุ่มชุดดำที่พบกันเมื่อวานเพื่อจะขอบคุณเรื่องดอกไม้ และไม่นานก็พบชายผู้นั้นตามที่ตั้งใจ

ร่างสูงในชุดดำนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ที่มีใบดกหนา ให้ร่มเงารำไรบดบังแสงสว่างจ้าจากรอบข้างได้เป็นอย่างดี

“สวัสดี ชิเอล” เสียงนุ่มๆกล่าวทักทาย

‘เขานั่งหันหลังนี่ ทำไมถึงรู้ว่าเป็นเราล่ะ’ ชิเอลประหลาดใจอย่างมากก่อนจะกล่าวทักทายด้วยท่าทีประหม่า

“เอ่อ สวัสดี ผมมาขอบคุณเรื่องดอกไม้เมื่อวาน มันสวยมากนะ ขอบคุณครับ”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก เพราะนั่นเป็นดอกไม้ที่เจ้าชอบนี่นะ”ร่างสูงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“ครับ…ท่านเป็นใครกัน?”เสียงหวานๆถามขึ้น

“นั่งลงก่อนสิ ขอให้ข้าได้มองหน้าเจ้าชัดๆสักนิด”

ชิเอลนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มรูปงามก่อนที่จะสบตาเขา เซบาสเตียนเอื้อมมือไปแตะเบาๆที่ดวงหน้าหวานๆนั่นอย่างทะนุถนอม

“กลับมาแล้วจริงๆสินะ ข้ารอวันนี้มาเนิ่นนานนัก รอวันที่จะได้มองหน้าเจ้าอย่างเต็มตา ดวงตาของเจ้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง”ร่างสูงคลายยิ้มน้อยๆ

ความรู้สึกต่างๆที่ชิเอลไม่เข้าใจหลั่งไหลมาจากสัมผัสเพียงแผ่วเบาของคนตรงหน้า

“ท่าน…”

“ยังไม่ต้องรู้หรอกว่าข้าเป็นใคร แต่ข้ามีบางอย่างอยากจะให้เจ้า บางสิ่งที่เจ้าได้ให้ไว้กับข้าในครั้งนั้น”

มือหนาละจากใบหน้าหวาน ก่อนจะเปิดกล่องไม้ที่ถือติดมือมา และหยิบสร้อยเส้นหนึ่งซึ่งมีตราสัญลักษณ์บางอย่างเหมือนกับสัญลักษณ์ในตาของชิเอล

“ข้าอยากให้เจ้าเก็บมันไว้ เพราะมันคือกุญแจแห่งความทรงจำ”ร่างสูงวางมันลงบนฝ่ามือเล็กๆ

ชิเอลกำลังให้ความสนใจกับสร้อยเส้นนั้นเป็นอย่างมาก เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกทีชายหนุ่มคนนั้นก็หายไปแล้ว

“หายไปอีกแล้ว!!!”ร่างบางกำสร้อยเส้นนั้นเอาไว้แน่น ระหว่างทางที่กลับขึ้นไปยังวิหารแห่งแสงสว่าง

“เราจะรู้จักเค้าได้ด้วยสร้อยเส้นนี้น่ะเหรอ”ดวงตาสีสวยเพ่งมองสร้อยแห่งพันธะสัญญาอย่างพิจารณาก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด

แสงสีม่วงเรืองรองเปล่งประกายออกมาจากตราสัญลักษณ์ภาพเหตุการณ์ในอดีตที่ล่วงเลยต่างย้อนกลับเข้ามาปานสายน้ำหลาก

ทุกๆภาพทุกๆคำพูดมันชัดเจนเสียยิ่งกว่าฝัน

“ข้าจะรักท่าน…เซบาสเตียน”ห้วงแห่งนิทราที่แสนทรมานสิ้นสุดลง ชิ้นส่วนความทรงจำที่หายไปกลับคืนมา

“ผ่านมาเนิ่นนานแล้วจริงๆ ข้าขอโทษ ~~ท่านเซบาสเตียน”หยดน้ำใสๆร่วงลงมาตามข้างแก้มนวลๆก่อนที่ร่างบางจะตัดสินใจวิ่งออกมาจากวิหารแห่งแสงสว่าง

“จะไปไหนชิเอล!!!”เสียงของผู้เป็นบิดาดังขึ้น ทำให้ชิเอลชะงักเล็กน้อย ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาหันมาก่อนจะกล่าวกับวินเซนต์

“ข้าจะไปหาคนรักของข้า เซบาสเตียน!!!”ฝีเท้าเล็กๆก้าวออกไปยังนอกวิหารในขณะที่ลมพายุเริ่มพัดมาอีกครา

“ทหารรีบตามไปจับตัวลูกชายของข้ากลับมา!!!”

เหล่าองครักษ์ผู้วิเศษ ต่างออกตามหาตัวบุตรชายอันเป็นที่รักยิ่งของผู้ปกครองดินแดนแห่งแสงสว่าง

ชิเอลออกวิ่งไปตามทางซึ่งจะนำไปยังวิหารสีนิล ระยะทางที่ไกลและมีอันตรายรอบด้านไม่ทำให้ตนถอดใจ

ยังไงก็จะต้องพบกับ ผู้เป็นดั่งดวงใจให้ได้

กลิ่นอายที่พิเศษกว่าใครทำให้เหล่าปีศาจร้ายในป่าตื่นจากนิทราเมื่อได้เวลาอาหารค่ำมื้อพิเศษ

เหล่าปีศาจต่างออกมารุมล้อมร่างบาง และในขณะที่ชิเอลกำลังตกอยู่ในอันตราย ในวินาทีสั้นๆอีกาตัวใหญ่ก็ปรากฏขึ้น

ปีกสีดำใหญ่กางออกเพื่อปกป้องร่างบางเอาไว้ และอีกาตัวนั้นก็กลายเป็นชายหนุ่มรูปงามราวกับทูตสวรรค์

“ท่านราชา…!!!”

“ไปซะที่นี่ไม่มีอาหารให้พวกเจ้า!!!”ดวงตาสีเพลิงทอประกายน่ากลัว เหล่าปีศาจจึงล่าถอยออกไป

“ทำไมออกมาที่นี่ รู้มั้ยว่ามันอันตายมาก”ร่างสูงคุกเข่าลงพร้อมกับลูบใบหน้าที่เลอะคราบน้ำตาของคนตรงหน้าเบาๆ

หากแต่ร่างบางไม่ตอบกลับโผเข้ากอดเซบาสเตียนแล้วเอาแต่ร้องไห้

“ท่าน…เซบาสเตียน…~~”

เสียงจังหวะหัวใจเต้นแรงทันทีที่ได้ยินเสียงหวานเรียกชื่อของตน

“เจ้าจำทุกอย่างได้หมดแล้วสินะ ชิเอล”

“ข้าขอโทษ…ขอโทษที่ทำให้ท่านต้องเจ็บปวดมานานนับพันปี”

“ความเจ็บปวดเหล่านั้น มันหายไปหมดแล้วตั้งแต่วันที่เจ้ากลับมา ไปกับข้านะ ไปที่วิหารสีนิลด้วยกัน”

ร่างสูงว่าพรางช้อนตัวร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ปีกสีดำกางออกและบินกลับไปยังวิหารสีนิลทันที

ในห้องกว้างๆร่างบางจากดินแดนแห่งแสงสว่างนั่งอยู่บนเตียงนอนของผู้ปกครองวิหารสีนิล

ส่วนเจ้าของเตียงกว้างก็นั่งเคียงข้างไม่ยอมห่างไปไหน

“ท่านยังรอข้าจริงๆ”ชิเอลคลายยิ้มเบาๆ

“แน่นอน เพราะการรอคอยเจ้าเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ข้ายังมีชีวิตต่อไป”

“แต่ข้าไม่เหมือนคนเดิม ข้าไม่ได้สวยและน่ารักเหมือน ชิเอลตอนนั้น…..”

“นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้ข้าหยุดรักเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะเป็นยังไง ข้าก็จะรักเจ้า”เซบาสเตียนเชยคางมนๆขึ้นมาก่อนจะบรรจงทาบริมฝีปากสวยลงไปยังกลีบปากบางๆ

“ท่านเซบาสเตียน!!! มีคนจากวิหารแห่งแสงสว่างมาที่นี่ขอรับ”องครักษ์คนสนิทรีบรายงงาน

“ท่านพ่อคงมาตามตัวข้ากลับไป…แต่ว่าข้า…”

“พอเถอะชิเอล ข้าจะไม่ยอมเสียเจ้าไปอีกแล้ว”เซบาสเตียนกุมมือบางๆของอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะเดินออกไปยังห้องโถงใหญ่แห่งวิหารสีนิลโดยมีชิเอลยืนอยู่ข้างกาย

“ว่ายังไงท่านวินเซนต์ มาถึงที่นี่ด้วยตัวเองคงมีเรื่องสำคัญสินะ” เซบาสเตียนกล่าวทักทายผู้ปกครองดินแดนแห่งแสงสว่าง

“ก็น่าจะรู้นี่ อย่าอ้อมค้อมไปเลย ข้ามารับลูกชายของข้า”

“ท่านพ่อ…ปล่อยข้าไปเถอะครับ ให้ข้าได้อยู่ที่นี่เถอะ ข้ารักท่านเซบาสเตียน”

“ครั้งก่อนนั้น หญิงสาวคนสำคัญของข้าก็พูดเช่นเดียวกับเจ้า และครั้งนี้เจ้ายังพูดเช่นเดียวกันกับนาง เพราะคนที่ไม่คู่ควรอีกสินะ”

“เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะข้าเองท่านพ่อ ข้ากับนางสวรรค์คนนั้นเราคือคนๆเดียวกัน อย่าได้โยนความผิดนี้ให้ท่านเซบาสเตียนเลย”

“เจ้าว่ายังไงนะชิเอล…เจ้ากับนางคือคนๆเดียวกันงั้นเหรอ…”วินเซนต์แทบทรุดทันทีที่รู้ว่าลูกชายผู้เป็นที่รักเป็นหญิงสาวที่ตนเองแอบรักกลับชาติมาเกิด

“ข้าขอร้องปล่อยข้าไปเถอะท่านพ่อ…”ใบหน้าหวานๆเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ขณะที่คุกเข่าลงอ้อนวอนผู้เป็นพ่อ

“ไม่!!!ข้าปล่อยเจ้าไปไม่ได้ ยังไงความมืดกับแสงสว่างมันก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ กลับไปกับพ่อเดี๋ยวนี้!!!”วินเซนต์เข้าไปดึงมือชิเอลหากแต่เซบาสเตียนก็รั้งตัวชิเอลเอาไว้ในอ้อมแขน

“ปล่อยมือชิเอลซะวินเซนต์”

“ไม่…กลับไปกับพ่อเถอะ ชิเอลลูกรัก”

“ถ้าจะพาชิเอลกลับไป ก็ฆ่าข้าให้ได้ซะก่อน”

ชั่ววินาทีสเปลที่ถูกร่ายก็พุ่งตรงเข้าหาวินเซนต์ทันที เหล่าผู้วิเศษที่มาจากดินแดนแห่งแสงสว่างต่างพากับร่ายเวทมนต์ใส่ราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่แห่งวิหารสินิล

ต่างฝ่ายต่างก็ได้รับบาดเจ็บไม่เว้นแม้แต่เซบาสเตียนและวินเซนต์

“ท่านพ่อ บอกคนของท่านให้หยุดเถอะ ตั้งแต่ที่ข้าเกิดมา ข้าไม่เคยร้องขออะไรจากท่านพ่อเลย แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ไม่ว่าจะอะไรจะเกิดขึ้น

ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น แม้แต่ความตายก็พรากข้ากับท่านเซบาสเตียนไม่ได้ ”

เมื่อพูดจบ ชิเอลก็สร้างแท่งน้ำแข็งแหลมคมดั่งมีดขึ้นมาไว้ในมือก่อนจะวิ่งไปประคองเซบาสเตียนที่ตอนนี้บาดเจ็บจากเวทมนต์ของผู้วิเศษ

“ข้ารักท่าน ไม่ว่าจะอีกกี่ภพกี่ชาติข้าก็จะรักท่านแบบนี้ตลอดไป”ชิเอลนั่งลงกอดร่างสูงเอาไว้ เซบาสเตียนยกมือหนาๆขึ้นมาลูบไรผมสีสวยเบาๆก่อนจะจุมพิตเบาๆบนหน้าผาก

“ข้าก็สัญญาว่าจะรักเจ้าแค่คนเดียวตลอดไป”เซบาสเตียนคลายยิ้มเบาๆและประทับรอยจูบบนกลีบปากสีหวานของชิเอล

“ลงมือเถอะท่านเซบาสเตียน” ชิเอลส่งมีดน้ำแข็งเล่มนั้นให้ร่างสูงผู้เป็นที่รักก่อนที่จะกอดเซบาสเตียนเอาไว้แนบแน่น

ชั่ววินาทีสั้นๆแท่งน้ำแข็งก็ทะลุขั้วหัวใจของทั้งสอง ความเจ็บปวดโลดแล่นเข้าสู่ร่างกายทันทีหากแต่รู้สึกเหมือนกำลังถูกปลดปล่อย

แสงสว่างวูบวาบเจิดจ้าไปทั่วบริเวณจนมองไม่เห็นภาพเบื้องหน้า

เมื่อแสงนั้นหมดลง เซบาสเตียนและชิเอลก็หายไป……

เหลือทิ้งไว้เพียงแค่กลีบกุหลาบสีดำและสีขาวร่วงโรยอยู่บนพื้นเท่านั้น

ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม เมื่อในหัวใจมีความรัก เรามักจะยอมทำทุกอย่างได้แค่เพียงคำว่ารักแค่คำเดียวโดยไม่มีเหตุผล

แม้แต่เวลาและระยะทางก็ไม่อาจทำให้ความรักสั่นคลอนได้

ถ้าเราเชื่อมั่นในความรักไม่ว่าเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้แค่ไหน ปาฏิหาริย์แห่งความรักย่อมทำให้เรื่องเหล่านั้นเกิดขึ้นได้ในโลกใบนี้

......................................................................

กลับมาอัพฟิคอีกทีก็ไม่รู้ว่ายังมีคนอ่านอยู่มั้ยนะคะ ฮะๆๆ ก็ขอโทษด้วยแล้วกันค่ะ ที่ไม่ได้มาอัพฟิคเลย ทำตัวเหมือนเป็นไรท์เตอร์อินดี้ แต่ก็มีเหตุผลล่ะนะคะ
งานมันเยอะน่ะค่ะ เวลาที่จะแต่งก็ไม่ค่อยมี ถึงมีพอแต่งแล้วก็ไม่รู้จะมีคนรออ่านมั้ย ฮา ><
ยังไงก็ขอบคุณคนที่ยังตามเข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณคนที่ยังรออยู่ จะพยายามหาเวลาให้ได้ค่ะ กลับมาครั้งนี้ฟิคดันจบแบบ Bad End ซะงั้น
อารมณ์ไรท์เตอร์มันกำลังแบดค่ะ - - ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันได้นะคะ ^^ ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยค่ะ เพราะว่าก็วาดภาพประกอบเองด้วย แหะๆๆ
แล้วพบกันกับฟิคหลักหลายๆเรื่อง เร็วๆนี้ค่ะ ^^

อ๊ายยย ~ !!

ไรเตอร์กลับมาแล้ว
กว่าจะกลับมา นานมาเลยค่ะ T^T

เรื่องนี้พี่เซบาสกับนายน้อยน่าสงสารมาก
เศร้าสุดๆเลย

แต่ไรเตอร์แต่งแบบนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ
สนุกไปอีกแบบ > <///

รอไรเตอร์กลับมาอัฟฟิคหลักอยู่นะค่ะ : ))

ภาพที่ไรเตอร์วาดเองสวยมากๆเลยค่ะ
อิจฉา > <

ฉึก 1!! :: ในที่สุดก็เจอคนที่วาดภาพนี้สักที พี่ชิโร่นี่เอง ><
ฉึก 2!! :: โอ๊ย..ฟิคนี้ไม่ไหวจะเคลียร์ รักต้องห้ามระหว่างทูตกะปีศาจ ><
ฉึก 3!! :: ชิเอลเวอร์ชั่นนางสวรรค์ โฮกกกกก! มันโมเอะเกินกว่าที่จะรับได้ >< แอร๊กกกก

เม้นต์อย่างจริงๆจังๆ..

เนื้อเรื่องโดยรวมมันบ่งบอกถึงความไม่สมหวังในความรัก..
เห็นมุมมองที่เซบาสเตียนต้องทนทุกข์กับความเสียใจแล้วมึนดึงเข้าไปในดาร์คโหมดจริงๆ
ตอนจบก็ไม่ถือว่า Bad End หรอกค่ะ จบแบบนี้มัน.. Sad End กระแทกใจมากๆ ฮือๆๆ

อ่านฟิคเศร้าแต่เช้าพลอยทำใจหม่นหมองไปด้วยเลย งืออออ

แต่ซินว่าเรื่องนี้สนุกดีนะ จริงๆ ชอบอ่ะ ... ไม่มี NC ก็ทำให้เขินได้
ฟิคนี้มันให้ความรู้สึก +อารมณ์ +จินตนาการในเนื้อเรื่องดีคะ
เรื่องนี้ได้ใจไปเต็มๆ ชอบตอนจบแบบนี้ละคะ มันหดหู่ดี (เป็นคนประเภทไหนเนี่ย - -*)

*ปล. แต่งต่อไปนะคะ ไรเตอร์อินดี้.. ฮะ ฮะ

เป็นอีกคู่ที่น่ารักมาก ไรท์เตอร์แต่งได้น่าอ่านมว๊าก

» only ciel 4
» only ciel past 3
» only ciel past 2
» only ciel past 1
» SF. Care : Sebas X Ciel