Part : 3 Insult NC-Kaname X Zero

เรื่อง: Part : 3 Insult NC-Kaname X Zero Wed Apr 28, 2010 8:54 pm

Part : 3 Insult NC-Kaname X Zero
“ชะเชิญด้านนี้ค่ะ ดิฉันจะพาไปที่ห้องพัก^^”เมดสาวผมแดงเดินเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่ที่มีผู้มาเยือนนั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่
คานาเมะหันมามองเมดสาวก่อนจะเดินตามเมลินออกมา โดยมีเซโร่ตามมาติดๆ

เมื่อเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ด้านขวามือ ก็เจอห้องพักที่จัดไว้ให้ตามความเหมาะสม

“ห้องของ คุณคานาเมะอยู่ด้านซ้ายมือค่ะ ส่วนห้องห้างๆเป็นของคุณเซโร่”เมลินผายมือไปทางห้องที่ว่า

“ขอบคุณครับ….”คานาเมะพูดขึ้นพร้อมเซโร่

“ถ้าต้องการอะไรเรียกดิฉันได้ตลอดนะคะ”เมดสาวกล่าวขึ้นก่อนจะเดินหันหลังออกมา โชคไม่เข้าข้างทำให้เธอสะดุดเชือกรองเท้าตัวเอง แต่คานาเมะก็ปราดเข้ามาประคองเมลินไว้ได้ทัน

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”คานาเมะถาม

“ป่ะเปล่าๆๆค่ะ”เมลินที่อยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงรีบบอกด้วยอาการเขินอาย เซโร่ปรายตามองคานาเมะน้อยๆก่อนจะเดินเข้าห้องของตนเองไป

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอตัวก่อน”ร่างสูงยิ้มให้เมดสาวเบาๆก่อนจะค่อยๆพยุงเธอให้ยืนขึ้น แล้วเดินเข้าห้องพักไป เป็นเมลินที่ยังคงออกอาการเพ้อๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

ภายในห้องพักก็ถูกจัดแต่งเป็นสไตล์วิคตอเรียนหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ต่างๆซึ่งแค่มองก็รู้ว่านำเข้ามาจากต่างประเทศโดยทั้งสิ้น

คานาเมะนั่งลงกับโซฟาตัวยาวภายในห้อง พร้อมๆกันกับที่เซโร่ทิ้งตัวเองลงกับเตียงนอน ทั้งคู่ต่างพากันถอนหายใจ ความอ่อนล้าจากการโดนแสงแดดแรงๆทำให้ทั้งคู่หลับไปในเวลาไม่ช้า................

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนนาฬิกาเรือนใหญ่ตีบอกเวลาหกโมงเย็น บ่งบอกว่าเวลาของอาหารค่ำได้มาถึงแล้ว...................................

จิเอลเดินลงมายังห้องรับประทานอาหารโดยนั่งที่เก้าอี้ด้านหัวโต๊ะตามเคย พลางใช้นิ้วชี้เคาะกับแก้วใบใสจนเกิดเสียงกิ๊งๆดังกังวาน ไม่นานนักเซบาสเตียนก็ตามเข้ามาเสิร์ฟอาหารที่เจ้าตัวทำอย่างพิถีพิถัน เพื่อนายน้อยและเพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือน

“สองคนนั่นล่ะ”มาสเตอร์ตัวน้อยเอ่ยถาม

“ให้เมลินไปตามแล้วขอรับ”เซบาสเตียนตอบ ไม่ช้าแขกผู้มาเยือนทั้งสองก็เดินเข้ามายังห้องรับประทานอาหาร ก่อนจะนั่งลงคนละฝั่งอย่างเงียบๆ

“วันนี้เป็น พาสต้ากับผงกระหรี่ซีฟู้ด หรือจะรับเป็นรีชอตโต้ที่กระผมเลือกใช้ข้าวคาร์นาร์โอลีและใส่ไวน์ชั้นดีลงไป นอกจากนี้ยังมีมันบดซุปเห็ดและตบท้ายด้วยของหวานเป็นทีรามิสุขอรับ”
เซบาสเตียนแนะนำเมนูอาหารก่อนที่จะเสิร์ฟทุกอย่างลงบนโต๊ะตัวยาวและรินไวน์แดงชั้นดีที่เข้ากับอาหารอิตาเลี่ยนลงในแก้วใสทรงสูง

“พวกนายพักกันที่นี่ก่อนก็ได้นะ จนกว่าจะหาทางกลับไปได้ ขาดเหลือหรือต้องการอะไรเป็นพิเศษ ก็บอกเซบาสเตียนแล้วกัน”ผู้เป็นมาสเตอร์ของตระกูลกล่าวก่อนจะลงมือทานอาหารมื้อค่ำ

“ขอบคุณครับ”คานาเมะว่า พลางทานอาหารหน้าตาสวยงามฝีมือเซบาสเตียนพ่อบ้านผู้มากความสามารถแห่งตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์ เช่นเดียวกันกับเซโร่ที่ทานไปอย่างเงียบๆ ไร้ซึ่งบทสนทนาใดๆ
ก่อนที่ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีเงินเป็นประกายจะขอตัวขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องตามเดิม

“ถ้าต้องการอะไรก็บอกคนรับใช้ของผมได้นะ”จิเอลว่า

“ขอบคุณครับ”เซโร่กล่าวขอบคุณก่อนจะเดินจากไปโดยมีคานาเมะมองไล่หลังจนฮันเตอร์หนุ่มหายลับตาไป

“ยังไงผมเองก็ต้องขอตัวก่อนนะครับ อาหารมื้อนี้อร่อยมาก”คานาเมะพูดพลางลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปเพราะในใจคิดแผนการบางอย่างเอาไว้

“ดูท่าสองคนนั่นคงมีเรื่องจะต้องคุยกันน่ะขอรับ”เซบาสเตียนพูดขึ้นอย่างรู้ทันเมื่อผู้เป็นนายหันมาหาด้วยแววตาชวนสงสัย

“อืม เข้าใจแล้ว”ร่างบางคลายความสงสัยก่อนจะตักทีรามิสุในถ้วยแก้วใส่ปากอย่างสบายอารมณ์
คานาเมะเดินตามหลังเซโร่มาติดๆ ร่างบางไม่ได้ทำอะไรหากแต่หันมามองคนที่เดินตามมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“ผมมีเรื่องจะคุยด้วยคิริยูคุง”ร่างสูงเอ่ยปากได้ทันท่วงทีในขณะที่เซโร่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง

“มีอะไรก็ว่ามา อ้อ เร็วๆล่ะ เพราะผมไม่ได้มีเวลามานั่งฟังพวกเลือดบริสุทธิ์พล่ามนักหรอกนะ”เซโร่พูดขึ้นดักคอคานาเมะ

“ใจเย็นๆสิคิริยูคุง ใจคอจะให้ผมยืนคุยตรงนี้หรือยังไง”

“เชิญ!!”ร่างบางกระแทกเสียงใส่อย่างไม่เต็มใจนัก ประตูห้องเปิดออกโดยมีเซโร่ก้าวเข้ามา ตามด้วยคานาเมะ
ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมสีเข้ม ก่อนที่จะเริ่มบทสนทนากับร่างบางที่ยืนพิงกับขอบหน้าต่างด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“นายรู้มั้ยว่ายูกิรักผมมากแค่ไหน?”คำถามที่ดูเหมือนจะบีบหัวใจอีกฝ่ายให้เต้นแรงๆด้วยโทสะถูกจุดขึ้นโดยแวมไพร์หนุ่ม

“ถ้าจะมาพูดเรื่องนี้ ก็เชิญออกไปได้แล้ว ไร้สาระสิ้นดี!!!”เซโร่ตวาดใส่คานาเมะ

“ถึงกับทนฟังไม่ได้เลยเหรอคิริยูคุง”ร่างสูงที่นั่งอยู่ในท่าไขว่ห้างยังคงต่อบทสนทนาที่ดูแล้วจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ ถ้าไม่มีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดต้องเจ็บตัว

“ฮึ ทำไมผมจะต้องอยากรู้เรื่องไม่เป็นเรื่องของพวกเลือดบริสุทธิ์ที่น่าขยะแขยงอย่างนายด้วย”เซโร่กระตุกยิ้มเบาๆ

“แต่ผมอยากให้นายได้ฟัง”คานาเมะตรงเข้าไปหาเซโร่ด้วยความรวดเร็วมือหนาบีบที่คอของฮันเตอร์หนุ่มด้วยความรุนแรง ราวกับจะทำให้คนตรงหน้าตายคามือ

“อึกๆ ๆ ฮะๆ ปล่อย…”เซโร่ออกแรงผลักแวมไพร์หนุ่มสุดตัวเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจก่อนจะดึงอาวุธคู่กายขึ้นมาจ่อที่ศีรษะของคานาเมะ

“เอาสิ ยิงเลย ถ้าผมเป็นอะไรขึ้นมา ยูกิอาจจะไม่ยอมพูดกับนายอีกเลยก็ได้”คานาเมะที่เป็นฝ่ายได้เปรียบยกเรื่องยูกิ หญิงสาวที่เซโร่และตนเองหลงรักขึ้นมาอ้าง

“สกปรกยังไงก็ยังคงเป็นแบบนั้น น่ารังเกียจ ฮึ”เซโร่พูดเสียดสีคานาเมะเข้าอย่างจัง

“สกปรกงั้นเหรอ งั้นก็…ลองลิ้มรสอะไรที่สกปรกๆดูบ้างดีมั้ยล่ะคิริยูคุง”มือหนาที่บีบคออีกฝ่าย ดึงตัวร่างบางเข้ามาหาตนเอง
เซโร่จิกเท้าลงกับพื้นอย่างไม่ยอมแพ้กำลังที่มีมากกว่าของคานาเมะ…แต่ในที่สุดก็ต้องเซถลาตามแรง ร่างบางปะทะเข้ากับอกกว้างของคนที่ถือว่าตนมีอำนาจมากกว่าในขณะนี้

ปัง!!!…เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดตามด้วยเสียงกระจกที่แตกเพราะถูกแรงปะทะจากกระสุนปืนเข้าไปอย่างจัง

“เสียงปืนนี่เซบาสเตียน”มาสเตอร์ตัวน้อยเงยหน้าขึ้นจากถ้วยทีรามิสุ

“สองคนนั้นคงเล่นเกมกันอยู่น่ะขอรับ คงต้องปล่อยไปก่อน”

“อืม คอยจับตาดูไว้ด้วยแล้วกัน”

“Yes,My Lord”

……………………………………………………………..

“อย่ามาทำแบบนี้ใส่ผม เพราะผมไม่ชอบ”
ความเงียบครอบงำอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ร่างบางจะมองร่างสูงด้วยแววตาเกลียดชังที่อัดแน่นอยู่ภายในหัวใจอย่างไม่คิดที่จะปิดบัง

“เกลียดผมมากสินะ แต่จะเกลียดยังไงก็อย่าลืมช่วงเวลาต่อจากนี้ก็แล้วกัน”คานาเมะเหวี่ยงเซโร่ลงบนเตียงกว้าง แล้วจัดการขึ้นทาบทับอีกฝ่ายด้วยร่างกายของตนเอง

“จะทำอะไร!!!”เซโร่ดิ้นอย่างสุดแรง

“ก็จะทำให้นายไม่มีสิทธิ์ในตัวยูกิน่ะสิ หึหึ”

ร่างกายหยุดเคลื่อนไหว ไม่มีแม้แต่แรงจะต่อต้านจากอำนาจของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ ต่อให้ดึงดันแค่ไหน ร่างบางเริ่มรู้ตัวแล้วว่าไม่สามารถจะรอดมือของคนตรงหน้าไปได้

มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงข้างขมับซึมลงไปยังไรผมสีเงินมีเสน่ห์ เขากำลังจะถูกพรากทุกสิ่งทุกอย่างไป เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเก่งถูกฉีกออกอย่างไร้ความปราณี

เซโร่หลับตาลงด้วยความขมขื่น แนวฟันสวยกัดลงบนริมฝีปากจนห้อเลือด หากแต่ความเจ็บมันยังน้อยนิด เมื่อเทียบกับหัวใจที่กำลังเจ็บเพราะการกระทำของคนที่เขาเกลียดที่สุด………

ริมฝีปากสวยได้รูปของร่างสูงลากไล้ไปตามผิวกายที่เย็นเฉียบ ขบเม้มจนมันเกิดรอยแดงบนผิวขาวป่าวประกาศตีตราความเป็นเจ้าของไว้บนเรือนร่างของฮันเตอร์หนุ่มทุกตารางนิ้ว
มือหนาลูบไล้แผ่นอกที่ราบเรียบของอีกฝ่ายก่อนจะไล่ไปยังต้นคอและบังคับให้ร่างบางแหงนหน้าขึ้นมารับจุมพิตจากริมฝีปากอุ่นร้อนของตนเอง

ลิ้นหนากวาดเข้าในโพรงปากเล็กๆอย่างดุดัน บังคับให้อีกฝ่ายตอบสนองด้วยความหัวเสีย มืออีกข้างเอื้อมไปปลดเข็มขัดของกางเกงสแล็คสีดำออกและดึงกางเกงของร่างบางออกไปกองอยู่ข้างๆเตียง
เซโร่ที่ตอนแรกพยายามทำตัวเหมือนไร้วิญญาณไม่ตอบสนองใดๆทั้งสิ้นแต่บัดนี้กลับหายใจด้วยอาการสั่นเทาจากอารมณ์ที่ร่างสูงปลุกขึ้น

คานาเมะกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ พลางถอนจูบออกมา ร่างบางเผยอปากน้อยๆเพื่อหอบเอาอากาศเข้าไปหายใจ หัวหน้าหอพระจันทร์หัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปยังแก่นกายของอีกฝ่าย
ใช้สัมผัสจากฝ่ามือของตนเองสร้างความรู้สึกที่ทรมานร่างบางอย่างเชื่องช้าและรุนแรงไปในเวลาเดียวกัน จนร่างบางข้างใต้ตื่นตัวขึ้นตอบรับสัมผัสของเขา
ในขณะที่ใบหน้าหล่อคมซุกไซร้เข้าที่ซอกคอขาวๆ ดูดเม้มให้เกิดเป็นรอยแดงสีกุหลาบ

“หึหึ สุดท้ายนายก็พึงพอใจกับมัน คิริยูคุง”ร่างสูงกระซิบที่ข้างหู เซโร่เบือนหน้าหนีด้วยความเจ็บปวด…จริงอย่างที่เขาพูด…

นายมันง่ายจริงๆเซโร่…

มือหนาละจากแก่นกายของร่างบาง ไม่ช้าบางสิ่งบางอย่างก็ถูกสอดเข้าไปในร่างของเขา

“อ๊า…!!!”การ์เดี้ยนหน้าหวานร้องขึ้น ก่อนที่แผ่นหลังจะยกสูงและดิ้นหนีสิ่งนั้นด้วยความเจ็บปวด สัมผัสที่รุนแรงราวกับจะขยี้ร่างของเขาให้แหลกเป็นเสี่ยงๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใด หัวใจของเขาถูกย่ำยีจนสลายไม่มีชิ้นดี………

“อะไรกัน ผมยังไม่ทันเอาจริงสักหน่อย แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วเหรอ?”เสียงของคานาเมะเยาะเย้ย กรีดแทงเข้าไปในหัวใจของเซโร่อย่างจัง นัยน์ตาสีสวยตวัดมองร่างสูงอย่างโกรธเคือง แต่แวมไพร์หนุ่มกลับยิ้มมุมปากให้ และถูกกลั่นแกล้งมากยิ่งขึ้นเมื่อร่างสูงสอดนิ้วเพิ่มเข้าไปสร้างความเจ็บปวดอีกครั้ง………

“อ๊ะ…อ๊า!!!”

“เจ็บมากเหรอคิริยูคุง…… งั้นผมจะช่วยให้หายเจ็บก็แล้วกัน”ร่างสูงก้มลงประกบปากของร่างบางอีกครั้ง สิ่งที่ถูกยัดเยียดเข้ามาในร่างกายถูกถอนออกไป และถูกแทนที่ด้วยบางสิ่งที่มีขนาดใหญ่กว่านั้น เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ

ร่างสูงขยับโยกอย่างเชื่องช้า ก่อนจะกระแทกกระทั้นอย่างรวดเร็วจนร่างบางตั้งตัวไม่ทัน เสียงหวานร้องครวญครางอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ทั้งความเจ็บปวดและความหฤหรรษ์มันสอดแทรกเข้ามารวดเร็วราวกับพายุ ไม่มีคำว่าอ่อนโยนหรือทะนุถนอม

สำหรับคานาเมะ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการแก้แค้นเท่านั้น……………………………………………

“ชั้นเกลียดนาย คานาเมะ คุรัน”
...............................................
..................................................................
......................................................................................
มาอัพแล้วนะคะ อีกไม่นานจะมาอัพฟิคหลักให้ [เพราะช่วงนี้ยังคงยุ่งมากลงซัมเมอร์ไว้สี่ตัว ฮือๆๆ

นอกจากนี้ยังมีงานอีกเยอะมากมายก่ายกอง]อยากเขียนฟิคที่มันดราม่าๆแบบนี้ก่อน ก็เลยเอาตอนที่สามมาลง ออกแนวเริ่มดราม่าแล้วนะคะ ท่านคานาเมะของเรา ร้ายกาจ สงสารเซโร่เนอะ เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปฝากติดตามด้วยนะคะ

พี่ฟ้ากลับมาพร้อมกับNcให้เราอ่าน
ดีใจจริงๆค่ะ ^_^

'พาสต้ากับผงกระหรี่ซีฟู้ด รีชอตโต้ มันบดซุปเห็ด และ ทีรามิสุ'
^
^
^

ของพวกนี้น่ากินจัง
อิจฉานายน้อยที่ได้กินมัน T^T

พี่อะ หายไปไหน เอมก็ไม่ออน น้องคิดถึงจาขาดใจตายแล้วอ่า จายร้ายที่สุด

ชะอุ๋ย !! มาอัพต่อแล้วหรอนี้ แฮ่ ๆๆ พอดีแอบมัวแต่เล่น
เกมส์เลยไม่ได้เข้าบอร์ดเลยค่ะ (มาสารภาพผิดก่อน ฮ่า ๆ)
และคาดว่าคงหายไปอยู่กับ RO ตามเดิมล่ะค่ะ ฮ่า ฟิตอัพ
เลเวลจริง ๆ เลยนั้น ว่าแต่อาหารที่เซบาสทำยังคงน่ากิน
เหมือนเดิมนะเนี่ย พาสต้าของโปรดของครอบครัวเลยนะ
เนี่ย ฮ่า ๆ คิดถึงรสชาตินี้จริง ๆ แต่ว่านะทำไมคุณคานาเมะ
ถึงได้รุนแรงกับเซโร่คุงขนาดนี้นะ โธ่ ๆๆ ฟิคชื่อมันก็บอกอยู่
แล้วล่ะเนอะ เพื่อการแก้แค้นเลยสินะเนี่ย แล้วดูเหมือนจะ
แค้นเคืองกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนจริง ๆ เหอ ๆๆ น่าสงสาร
เซโร่คุงจริง ๆ โธ่ ๆ จะเจ็บมากไหมเนี่ย =o=

» Part : 5 Confused
» Part : 6 Reluctant
» Part : 1 Beginning
» Part : 2 Meeting
» Part : 4 Dirty