Part : 1 Revenge
สายลมเย็นแห่งฤดูใบไม้ร่วงพัดพาเอาความเย็นยะเยือกมาสู่ผิวกายชวนให้ขนลุก สีใสของท้องฟ้าที่บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีส้มปกคลุมไปทั่วบริเวณตึกร้างที่ใบหญ้าขึ้นสูงเกือบค่อนเอว รอบๆกายที่ดูวังเวงไร้ซึ่งเสียงผู้คน จะมีก็เพียงแต่เสียงลมเสียดสีกับใบไม้เพียงเท่านั้น
เสียงลมหายใจอันหนักหน่วงดังมาจากเด็กน้อยในชุดยาคาตะสีเข้มเป็นระยะ ใบหน้าที่หวานราวกับสตรี ดวงตาสีฟ้าสวยที่จับจ้องอยู่กับบางสิ่ง ทำให้ผู้ถูกจับจ้องราวกับถูกสะกดให้หยุดนิ่ง มือเรียวเล็กกำดาบตันโตะที่คล้ายกับมีดสั้นไว้แน่น
“ใจเย็นซี่...คุโรดะ เธอน่ะเหมือนพ่อไม่มีผิดเลย”
“หยุด-เรียก-ฉัน-แบบนั้น”เสียงแข็งกร้าวของเด็กน้อยดังขึ้น
“ก็ได้ จิเอล แฟนท่อมไฮฟ์ ต้องแบบนี้สินะคุณหนูผู้สูงศักดิ์”น้ำเสียงเย้ยหยันยังคงดังขึ้นจากชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดสูทสีดำ
“เป็นไงล่ะ กิจการที่อังกฤษน่ะ พ่อของแกก็โดนเก็บไปซะแล้ว แกยังดวงแข็งนะที่รอดมาได้ หึหึ มีอะไรจะสั่งเสียมั้ยหนูน้อย พ่อกับแม่แกคงรอแกนานแล้ว ฮ่ะๆๆๆ”
“หุบปากซะ ถามตัวเองจะดีกว่า ว่ามีอะไรจะสั่งเสียมั้ย”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากสวย
แสงเงาวับที่สะท้อนเข้าตาเปรียบเสมือนสัญญาณแห่งการเริ่มต้นการต่อสู้ในครั้งนี้เด็กน้อยหน้าหวาน ขยับข้อนิ้วเพื่อกระชับดาบสั้นอาวุธคู่กายในมืออีกครั้ง
“คงมาเพื่อจะแก้แค้นแทนพ่อสินะ จิเอล เด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลก”
“หยุดพล่ามแล้วเตรียมตัวตายซะ”เสียงแข็งกร้าวดังกังวานไปทั่วบริเวณ ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะเริ่มวิ่งเข้ามาจู่โจมเขา
จิเอลเอี้ยวตัวหลบทางดาบที่พุ่งเข้าหาเค้าอย่างเฉียดฉิว ปลายตันโตะที่ตวัดลงตรงหน้าอกข้างซ้ายของชายที่ขึ้นชื่อว่าร่วมบงการฆ่าพ่อของตน เสียงฉาดดังก้องในโสตประสาทพร้อมกับความร้อนจัดที่สาดกระเซ็นไปทั่วใบหน้า
อั่ก!!!
เด็กน้อยสลัดคราบเลือดออกจากคมดาบตันโตะด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ไม่เลวนี่ หึหึ”ชายวัยกลางคนเค้นเสียงหัวเราะในลำคอออกมา
“ปากดีนักนะไอ้สารเลว”เสียงแข็งที่ด่าทอผู้ที่สูงวัยกว่ายังคงดังก้องขึ้น คมดาบจากคู่ต่อสู้ยังฟาดฟันเข้ามาไม่หยุด สุดท้ายคมของมันก็ถูกฟาดลงเข้าที่ต้นแขนของคนตัวเล็ก แต่เวลาที่จะก้มมองรอยแผลนั้นแทบจะทำไม่ได้
“ตายซะเถอะ คุโรดะ อากีระ”คมดาบจากคู่ต่อสู้ยังไล่ฟาดฟันไม่หยุดหย่อน
แต่ครั้งนี้ แม้แต่เลือดซักหยด ก็จะไม่ยอมเสียอีกแล้ว..............................
ปลายตันโตะปักเข้าที่คอของคู่ต่อสู้ เลือดสีแดงสดขุ่นข้นพุ่งกระจายไปทั่วจนเกิดกลิ่นคาวคละคลุ้ง ชายวัยกลางคนสิ้นลมหายใจในทันที
“ฉันชนะ ไอ้คนทรยศ”ปลายดาบคมถูกเก็บเข้าฝักตามเดิม หลังจากสังหารคนเลวที่ร่วมทำลายครอบครัวของตน
แล้วร่างบางก็เดินหันหลังจากมา ขณะที่ท้องฟ้ากำลังกลายเป็นสีดำสนิท มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องให้ความสว่างเท่านั้น
บ้านหลังใหญ่สไตล์ญี่ปุ่นโบราณ เป็นบ้านของตระกูล คุโรดะ หรือรู้จักกันอีกชื่อคือตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์ ไฟสีส้มถูกเปิดให้แสงสว่างตลอดทางเดินเข้าไปภายใน
ปัง ๆ ๆ~~~
เสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังขึ้นพร้อมเสียงเรียกที่คุ้นหู
“เซบาสเตียน”ร่างบางส่งเสียงเรียกพ่อบ้านคนสนิท พร้อมกับประตูบ้านที่เปิดออก ร่างสูงในชุดยูคาตะสีดำสนิทยืนอยู่ด้านใน
“ไปไหนมาขอรับนายน้อย”คำถามแรกที่พ่อบ้านประจำตระกูลแฟนท่อมไฮฟ์ตั้งขึ้นเพื่อรอคำตอบจากคนตัวเล็ก
“แก้แค้น”คำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความครบถ้วน
“ทำไมไปโดยไม่มีกระผมล่ะขอรับ”พ่อบ้านหนุ่มเดินตามผู้เป็นนายเข้ามายังห้องรับแขกของบ้าน
“ก็แค่ไอ้กระจอกคนนึง ผมคนเดียวก็เอาอยู่”เสียงแข็งกร้าวของผู้สืบทอดตระกูลคุโรดะ ตระกูลที่มีอิทธิพลในประเทศญี่ปุ่น มีธุรกิจการค้าเปิดบริษัทใหญ่โตในประเทศอังกฤษใช้ชื่อภายใต้การค้าว่า แฟนท่อมไฮฟ์
แต่เมื่อสามปีที่แล้ว ครอบครัวคุโรดะถูกลอบสังหารจนเหลือเพียงแค่เด็กชายอายุสิบปี ที่มีชีวิตรอดมาได้ รอยแผลเป็นที่ตาข้างขวา จากวันนั้น วันที่ครอบครัวถูกสังหารโดยผู้มีอิทธิพลในญี่ปุ่น ยังคงเป็นสิ่งที่ตอกย้ำให้ความแค้นยิ่งทวีคูณ เป็นความเจ็บปวดที่ยากเกินจะบรรยาย เป็นฝันร้ายที่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ลืมไม่ลง มันยังคงตามหลอกหลอนจนกระทั่งวันนี้
มีเพียง ยามาดะ นากาชิม่า หรือ เซบาสเตียน มิคาเอลิส พ่อบ้านคนสนิทที่มาช่วยเค้าไว้จากเหตุการณ์เมื่อสามปีที่แล้ว ทำให้เค้ามีชีวิตรอดมาจนทุกวันนี้
ยามาดะ นากาชิม่า ชื่อของซามูไรมือฉกาจอันดับต้นๆของประเทศญี่ปุ่น ไม่เคยมีใครได้พบเห็นคนๆนี้อีกเพราะตัวเค้าละจากการเป็นซามูไรออกมาเป็นคนธรรมดา แต่สิ่งที่ติดตัวพ่อบ้านคนนี้มาเห็นจะเป็นคาทานะ ดาบซามูไรที่ยาวถึงสามชาคุ เป็นดาบที่สวยงามสมกับเป็นของซามูไร ตัวผมเองรอดมาได้ก็เพราะดาบเล่มนี้ กับฝีมือการต่อสู้ของเซบาสเตียน ชายคนนี้มีความแปลกอย่างบอกไม่ถูก
เราจึงตกลงกันตั้งแต่วันนั้น ว่าเค้าจะเป็นคนดูแลผมตลอดไป สามปีที่ผ่านมาเค้าเปรียบเสมือนเงาตามตัว เหมือนเจ้านายกับทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์
ไม่รู้จริงๆถึงเหตุผลที่เค้ายังอยู่กับผมจนถึงวันนี้ รู้แต่เพียงว่า มันเหมือนเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่ภพชาติก่อนล่ะมั้ง เหมือนผมเคยเจอเค้ามาก่อนที่ไหนซักแห่งนึง บนโลกใบนี้
สัญลักษณ์บางอย่างที่อยู่ในตาข้างขวาของผม มันติดตัวมาตั้งแต่ผมเกิด ช่างบังเอิญ ที่มันเหมือนกับสัญลักษณ์บนหลังมือข้างซ้ายของเซบาสเตียนไม่มีผิด มันคืออะไรซึ่งผมเองก็ไม่รู้และไม่เคยคิดจะถาม ยังคงปล่อยให้มันคาใจตลอดสามปีที่ผ่านมา
................................................
“เป็นแผลนี่ขอรับ”ความคิดทุกอย่างหยุดลงเมื่อพ่อบ้านหนุ่มสังเกตเห็นรอยแผลลึกที่ต้นแขนของคนตัวเล็ก ที่ไม่บอกก็รู้ทันทีว่ามันเป็นรอยแผลที่เกิดจากคาทานะดาบซามูไรอันคมกริบ คราบเลือดสีสดที่ยังคงไม่หยุดไหลจนทำให้ยูคาตะสีน้ำเงินเข้มเปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดงฉาน
“ไม่เป็นไร นิดหน่อยเอง”จิเอลบอกปัดถึงความเจ็บปวดที่ทำให้บาดแผลเริ่มเจ็บแป๊บๆขึ้นมา ระหว่างที่พ่อบ้านคนสนิทค่อยๆถอดชุดยูคาตะสีเข้มของคนตัวเล็กออกเพื่อทำแผล บาดแผลยาวลึกที่ต้องได้รับการเยียวยา ก่อนที่จะกลายเป็นแผลเป็น คอยตอกย้ำความเจ็บปวดอีกรอยหนึ่ง
...........................................................
...................................
.................................................
................................................................
มาลงให้ได้อ่านกันก่อน 1 ตอนนะคะ ^^ ฟิคที่เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ แตกต่างและยังไม่ค่อยเห็นใครหยิบมาแต่งแบบนี้ ยังไงซะก็ลองอ่านแบบฉบับที่มันแหวกแนวกันมั่งเนอะ นี่เป็นเรื่องที่สองแล้วค่ะเรื่องราวจะโยงกันไปมาระหว่าง
Black Butler กับ Yakuza หวังว่าจะไม่ทำให้ผู้อ่าน งง มันแว๊บเข้ามาในหัว แบบทันทีทันใด ลองอ่านดูแล้วกันนะคะ ถ้าถูกใจก็เม้นบอกกันได้ค่ะ นั่งหาข้อมูลบวกชื่อของตัวละครเป็นภาษาญี่ปุ่น เหนื่อยนิดๆแต่ก็มีความสุขกับมัน ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ
ได้เวลาดีๆเอามาลงซักที ลงให้อ่านกันที่บ้านนี้แล้วนะคะ ^^
